کتاب معماری و شهرسازی در قرن بیستم – لامپونیانی

برشی از متن کتاب

طی نخستین دهه قرن نوزدهم، کلاسیک گرایی مبانی قاطع نظری و بیان واضح خود را از دست داد و تاریخ گرایی به سرعت جانشین آن شد. این مقطع که وجه مشخصه آن تقلید از سبک های تاریخی معماری است، تا آغاز قرن بیستم ادامه یافت. تاریخ گرایی در زمانی که سبک های باروک و روکوکو هنوز متداول بودند، نخست از طریق تقلید های محدود از عناصر معماری گوتیک و یونانی ظاهر شد. معمار اتریشی، یوهان برنهارد فیشر در کتابش به نام طراحی یک معماری تاریخی که در 1721 نوشته است، یک مطالعه تطبیقی از سبک های مختلف معماری را ارائه و در آن حتی بنا های مصری و چینی را نیز مدنظر قرار می دهد. تحلیل های وی را جوآنی باتیستا پیرانزی ادامه داد و در پی آن مجموعه قوانین اصلی تاریخی گرایی به وجود آمد. علاوه بر این ها، تحقیقات نظام دار در هنر های باستانی نیز که از زمان نخستین اقدامات باستان شناسی یوهان، آغاز شده بود، ادامه داشت و این کشف که معابد یونانی در ابتدای امر فقط از مرمر سفید براق ساخته نشده، بلکه با رنگ های تند و درخشان رنگ آمیزی شده بودند، حیرت بسیار برانگیخت. در دوره تاریخی گرایی، سبک های متعددی در معماری به کار رفت. سبک نو-رنسانس که به ندرت مورد استفاده قرار میگرفت، در حوالی سال 1860 بسیار متداول گردید. بر اثر ارزیابی دوباره قرون وسطی، که تقریبا از یک دهه پیش شروع شده بود، سبک هایی چون نو-بیزانسی، نو-رمانسک و نو-گوتیک پدیدار شدند که در پایان قرن به جنبش نو-باروک پیوستند.