کتاب ماه نو و مرغان آواره – رابیندرانات تاگور

برشی از متن کتاب

هر روز قایق های کاغذیم را یکی یکی به تنداب می سپارم.

اسم خودم و اسم دهی را که در آن زندگی می کنم به خط درشت روی آن ها می نویسم.

به این امید که یکی در دیاری غریب آن ها را پیدا کند و مرا بشناسد. قایقک ها را از گل های شیولی باغ مان پر می کنم، و امیدوارم که شام گاه این شکوفه های سحرگاهی سالم به آن دیار برسند.

قایق های کاغذی را به آب می اندازم و به آسمان نگاه می کنم و ابرهای کوچک را می بینم که بادبان های سفید پربادشان را برافراشته اند.

نمی دانم کدام همبازی من است که در آسمان آن ها را به باد می سپارد تا با قایق های من مسابقه بدهند!

شب که می آید صورتم را در بازوانم پنهان می کنم و در خواب می بینم که قایق های کاغذیم هم چنان زیر ستاره های نیم شب شناورند.

پریان خواب در آن ها نشسته اند و باز قایق هاشان سبدهای پر رویای آن هاست.