کتاب لیلی گلستان (تاریخ شفاهی ادبیات معاصر ایران)

برشی از متن کتاب

چند سال پاریس بودید؟

چهار سال. حدود یک سال که در نزد راهبه ها به گریه گذشت و بعد سه سال پیاپی. در این میان، پدرم که فیلمش در فستیوال فیلم های مستند و نیز جایزه طلایی را برده بود، ما را فرستاد به فستیوال فیلم های سینمایی. من و مادرم را. جزیره «لیدو» در ونیز. ما هر شب هنر پیشه ها را می دیدیم. برت لنکستر، جنیفر جونز، اودری هپبورن، مل فرر و از همه امضا می گرفتم! در یکی از شب ها فیلمی نشان دادند که کارگردانش معروف نبود. من عاشق فیلم شدم و به هنگام خروج از سینما از کارگردانش امضا گرفتم. عکاس فستیوال هم از ما عکس گرفت. دو تا عکس – یکی دارد دفتر من را امضا – می کند و عکس دیگر دارد به من می خندد. دو عکس تاریخی با آندره یی تارکوفسکی. سی سال بعد فهمیدم که او تارکوفسکی معروف بود!. عکس ها را دارم… بعد که به تهران برگشتم، شدم طراح پارچه کارخانجات پارچه بافی مقدم که تازه کارش را شروع کرده بود. با ماهی هزار تومان. پدرم گفت دارند لوس ات می کنند. با این همه پول می خواهی چه کار کنی؟ … اما بعد احساس کردم که اتاق کار من شده یک مکان توریستی! هر چه خارجی برای بازدید کارخانه می آمد، اول او را می آوردند به اتاق من که یعنی ما طراح فرنگ رفته داریم (خنده). اما طرح هایم را چاپ نمی کردند، چون یک چمدان تکه پارچه از ایتالیا آوردند و آن ها را کپی می کردند! شاید هم طرح هایم بد بود، نمی دانم (خنده). چون دیدم دارم به یک ابنیه ی توریست پسند! تبدیل می شوم، از آن جا بیرون آمدم! اما دوره ی پرباری بود. هفته ای یک بار می رفتم نظرآباد هشتگرد که کارخانه در آن جا واقع بود. دستگاه های بافندگی را می دیدم و کار با آن ها را یاد گرفتم. بیرون آمدن من مصادف شد با ساختن تلویزیون ملی ایران توسط رضا قطبی. به عنوان طراح لباس برای نمایشنامه های تلویزیونی استخدام شدم. جزو اولین کسانی بودم که استخدام تلویزیون شدم.