کتاب فلسفه تنهایی اثر لارس اسونسن

درباره کتاب فلسفه تنهایی

کتاب فلسفه تنهایی حاصل تلاش‌های نویسنده برای کشف معنای دقیق تنهایی است – این که چه کسانی گرفتار تنهایی می‌شوند؛ چرا احساس تنهایی رخ می‌نماید، می‌پاید، و محو می‌شود؛ و چگونه افراد و اجتماع می‌توانند به درک و فهمی از تنهایی برسند.

تنهایی ما را به نحوی معنادار و اثر بخش از دیگران جدا نگه می‌دارد، اما درست به همین ترتیب ما را از خودمان هم جدا می‌اندازد، از آن جنبه‌هایی از وجود خودمان که فقط در ارتباط و پیوند با دیگران است که هستی می‌یابد و رشد می‌کند.

استندال می‌نویسد: “در خلوت و انزوا به هر چیزی می‌توان دست یافت غیر از شخصیت.”اما به واقع، غیر از شخصیت، چیزهای دیگری هم هستند که در تنهایی نمی‌توان به آنها دست یافت، اساسا در خلوت و انزوا نمی‌شود “انسان” شد. خود انسانیت ما حاصل ارتباطات ما با دیگران و تجربیات ما به همراه آنهاست همانطور که سی. اس. لوییس می‌نویسد: “درست زمانی که به آگاهی تمام دست می‌یابیم تنهایی را کشف می‌کنیم. ما از نظر جسمی، احساسی و فکری نیازمند دیگرانیم؛ اگر قرار است اصلا بتوانیم چیزی را بشناسیم، حتی خودمان را، نیازمند دیگرانیم.”بگذارید ما پا را یک قدم پیش‌تر بگذاریم: ما در ضمن نیازمندیم که دیگران نیازمندمان باشند.

احتمالا همه آدم‌ها گهگاه احساس تنهایی می‌کنند. شخصی که هرگز احساس تنهایی نکرده است قدر مسلم نوعی اختلال احساسی و عاطفی دارد. دلیلش خیلی ساده است. انسان‌ها از همان کودکی نیازمند ارتباطی نزدیک با دیگران هستند و امکان ندارد این نیاز در لحظه لحظه عمر آدم برآورده شود. از سوی دیگر، باید اذعان کنیم که درصد زیادی از افراد در نظرسنجی‌ها در این زمینه می‌گویند “هرگز احساس تنهایی نکرده اند.” تفسیر من از این موضوع چنین است: منظور این افراد این است که تنها نیستند، اما بی‌تردید با احساس تنهایی آشنا هستند و تنهایی خطری دائمی در زندگی آنهاست.

در زندگی انسانی هیچ تضمینی وجود ندارد که نیاز ما به برقراری ارتباط با دیگران برآورده شود. برخی گهگاه تنها می‌مانند، برخی تقریبا هرگز، و برخی دیگر اغلب اوقات. تنهایی گاهی در میانه زندگی روزمره رخ می‌نماید، و گاهی در بحبوحه‌ی بحران‌های حاد زندگی. همه ما با احساس تنهایی آشنا هستیم، اما همه ما به یک شکل آن را تجربه نمی‌کنیم. فقط در میان گروه‌های اقلیت است که احساس تنهایی به شکلی وخیم برای مدتی طولانی می‌پاید. در واقع، برخی افراد تنهایی را در موقعیت‌هایی چنان گوناگون و چندان زیاد تجربه می‌کنند که باید تنهایی آنها را رنجی مزمن به حساب آورد. از سوی دیگر، تنهایی گهگداری، با آنکه بی‌تردید آزاردهنده و دردناک است، قابل مدیریت است. در مقابل، تنهایی مزمن می‌تواند کل زندگی فرد را به خطر بیندازد.

کتاب فلسفه تنهایی به قلم لارس اسونسن و ترجمه‌ی خشایار دیهیمی در نشر نو به چاپ رسیده است.