کتاب فاصله ات را با من حفظ کن! (کتاب های جولیا)

برشی از متن کتاب

یک بار هم توی زمین بازی مدرسه می خواستم به دوستم، روستی، نشان بدهم که شهاب سنگ ها چطور با ماهواره های فضایی برخورد می کنند. من شهاب سنگ بودم.

روستی هم ماهواره ی فضایی بود.

«لوئیس، تو واقعا نمی توانی فاصله ات را با دیگران حفظ کنی.» با خودم گفتم: «چرا خانم معلم این حرف را می زند؟ من که فضانوردم و فاصله با سیاره ها و ستاره ها را خوب بلدم.

آبرام هیچ چیزی درباره ی ماه گرفتگی نمی دانست. خوب، من هم برایش توضیح دادم. وقتی داشت با خانم معلم درباره ی امتحان دیکته اش حرف می زد، خیلی آرام رفتم درست بین آن ها ایستادم و دست هایم را جلوی صورتشان تکان دادم. خانم معلم با عصبانیت زیاد گفت: «لوئیس!ز تو اصلا فاصله ات را با دیگران رعایت نمی کنی. دیگر برای من قابل تحمل نیست! فردا می فرستمت به کلاس «رعایت فاصله» توی دفتر خانم گودکید.»

وای! با خودم گفتم: «حالا دیگر واقعا متخصص می شوم.» خیلی هیجان زده بودم! تا آن روز نمی دانستم خانم گودکید هم در این کار متخصص است.

برای همین هم بدو رفتم خانه و ماجرای دعونم به کلاس را برای مامان تعریف کردم. مامان گفت: «پس بالاخره وقتش رسید.»

فردای آن روز، روز خیلی مهمی برایم بود! دوست داشتم زودتر برسد! همه اش به این فکر می کردم که قرار است توی کلاس رعایت فاصله یک عالمه کارهای جالب انجام بدهیم. با خودم فکر می کردم شاید قرار است مثل فضانوردهای واقعی ناهارمان را توی کیسه های مخصوص بخوریم. تازه، شاید بستنی فضایی هم به ما بدهند!

وقتی وارد دفتر خانم گودکید شدم، دیدم روی زمین پنج حلقه ی بزرگ هولاهوپ گذاشته اند.

با خودم گفتم: «حتما می خواهند درباره ی حلقه های سیاره زحل چیزهایی به ما یاد بدهند.»

خانم گودگید گفت: «لطفا یکی از حلقه ها را انتخاب کن و داخل آن بنشین.»

با خودم گفتم: «درست حدس زدم! درس اول درباره ی زحل است.»