کتاب سی سالگی – مهدی موسوی

برشی از متن کتاب

یه چند وقت که تازه مادر شدی

اجازه بده قلبت عادت کنه

تو دیگه فقط یک نفر نیستی

نذار غصه ها تیکه پاره ت کنه

یه چند وقته که تازه مادر شدی

روی صورتت خنده ظاهر شده

همون آدم تند و بی حوصله

به جایی رسیده که شاعر شده

همش عصر جمعه برات تلخ بود

از امروز دیگه شادی آور شده

همینه که روح تو نسبت به قبل

قلم خوردگی هاش کمتر شده

تو که خواب میری گلای اتاق

قراره همه جا رو ساکت کنن

تو از کوچه که رد بشی ممکنه

تموم درختا سلامت کنن

یه آهنگ آروم بذار پخش شه

اگه سر تکون میده اینو بدون

واسه دلهره مولوى خوب نیست

براش از غزل هاى حافظ بخون

یکى با توئه که خودت نیستى

شبیه یه قلعه تو شطرنجته

همین چند ورق کاغذ روى هم

شناسنامه نیست نقشه ى گنجته.

***

سرما نشسته تو وجودم

چند وقت دیگه پاییز میشم

یک روز برمی گردم عشقم

واسه اتاقت میز میشم

سرما نشسته تو وجودم

دوریت مثل سَم اثر کرد

شاید تن سردم یه روزی

شومینه هارو گرم تر کرد

من صورتا تو خاطرم هست

اینم خودش یک جور درده

مرگی که من میشناختم این نیست

چهرش کمی تغییر کرده

عمرم به دنیا نیست اما

دلتنگی و بیتاب هستی

دلگیری و مشکل همین جاست

با اخم هم جذاب هستی

نزدیک شو قدری شبیه

مرهم واسه یه زخم کاری

تو عشق بازی مثل سایه

باید اَدامو دربیاری

سخته تماشای کسی که

نمیتونه بِایسته رو پاش

یک جور دیگه زندگی کن

یک جور دیگه عاشقم باش

***

یه شعله های نیمه جون تو قلب خسته ی مرد

یه کافه ی نیمه راه، با صندلی های زرد

تو اون طرف نشستی اون خسته و غمگینه

اون آرزوش اینه که کنار تو بشینه

چشم هاش بهت نمی گه نه جمله ای نه حرفی

می چرخه توی فنجون روزای سرد برفی

می پیچه چهره ی تو، تو طعم تلخ قهوه

قاشق ساکت نشسته، داره می چرخه قهوه

تو می تونی تو فنجون، فال اونو بفهمی

از لرزشای دستش حال اونو بفهمی

تو می تونی بخندی تو می تونی بخونی

تا قطره های آخر، تو فال اون بمونی

خیره میشه به دستت یه اعتراض دیگه

از فال توی فنجون چیزی بهت نمی گه

از گلدون شکسته از لرزیدن های دست

از صندلی های زرد، چیزی تو خاطرت هست؟

صندلی سرگیجه رفت، فنجون دلش ترک خورد

گلوله های برفی، رو شیشه کم کَمک مرد

به خاطر همینه، همیشه تلخه قهوه

همیشه گیج و گنگه، به دم می چرخه قهوه.