کتاب ریشه های آسمان – رومن گاری

برشی از متن کتاب

جاده از سپیده دمان در میان انبوه درهم خیزان و علف که گاه اسب و سوار در آن ناپدید می ‌شدند، به سوی تپه می ‌رفت، دوباره سر مرد یسوعی در زیر کلاه لگنی سفیدش ظاهر می ‌شد، با آن بینی استخوانی بزرگ بالای لب های مردانه و ریشخند آمیز و چشمان نافذی که خیلی بیش از اوراق کتاب های دعا وسعت دامنه اطلاعات و اشتغالات ذهنی اش را منعکس می ساخت. قامت بلندش با اندازه های مرکب او، اسبی ریزنقش از نژاد «کی ردی» تناسبی نداشت.

پاهایش در رکاب هایی که برای او بسیار کوتاه بود با امتداد ردای کشیشی اش زاویه ای تند می ساخت و گاهی بر روی زین برای حفظ تعادل به نحو خطرناکی تقلا می ‌کرد و در همان حال با حرکات ناگهانی نیم رخش به ماجراجویان اسپانیایی شبیه بود، به منظره کوه های اوله می ‌نگریست، کوه هایی که نمی شد به وجود نوعی نیروی شادی آفرین در آنها اعتراف نکرد. سه روز پیش سرزمینی را ترک کرده بود که در آنجا سرپرستی حفاری‌های چند موسسه دیرینه شناسی بلژیکی فرانسوی را به عهده داشت. پس از طی قسمتی از راه به وسیله جیپ، حالا ۴۸ ساعت بود که سوار بر اسب، همراه راهنما از میان بوته زار به سوی محلی می راند که تصور می رفت سن – دنی آنجا باشد. جاده انشعابی نداشت، اما او از بامداد راهنما را ندیده بود و گاه پیشاپیش خود خش خش علف ها و صدای سم اسب او را می شنید.

گاهی چرتی می زد، حالتی که خلقش را تنگ می کرد. دوست نداشت هفتاد سالگی اش را به خاطر بیاورد، اما خستگی هفت ساعت نشستن بر زین بارها کار افکارش را به سوی خواب و خیالی سوق می ‌داد که وجدان مذهبی و تفکر علمی اش، هم ابهام وهم شیرینی آن را رد می کردند.

گاهی توقف می ‌کرد تا نوکر بومی اش به او ملحق شود، با اسبی که در جعبه آهنی کوچکی حامل قطعات جالب حفریات اخیر او و نیز دست نوشته هایی بود که هرگز از خود دور نمی ساخت. ارتفاع زیاد نبود. تپه ها شیب ملایمی داشت. گاهی دامنه آن ها زنده می شد و شروع می‌کرد به حرکت: فیل ها. آسمان مثل همیشه نفوذناپذیر، بخار آلود و روشن و اشباع از همه عرق های سرزمین آفریقا بود. به نظر می ‌رسید که حتی پرندگان نیز در آن آسمان روشن راه خود را گم کرده ‌اند. کوره راه همچنان بالا می ‌رفت و سر یک پیچ، مرد یسوعی در آن طرف تپه ها دشت اوگو را دید با بوته زار پست و در هم فشرده اش که علاقه ‌ای به آن نداشت و فکر می ‌کرد که همه این ها در قیاس با جنگل های عظیم استوایی به مثابه زمختی مشتی پشم و پیل است در برابر اصالت گیسوانی انبوه. حساب کرده بود که طرف های ظهر به مقصد می رسد اما وقتی از آن تنگنا خود را به بالای تپه رسانید، ساعت دو بعد از ظهر بود. در آنجا چادر مسئول منطقه و نوکر بومی اش را دید که در کنار بقایای آتش چمباتمه زده بود و قابلمه ها را می شست.