کتاب دختری که می شناختم – سلینجر

برشی از متن کتاب

راستش را بخواهید، چیز زیادی برای تعریف کردن وجود ندارد. (منظورم این است که چیز جدی یا نمی‌دانم مهمی نیست، اما یک جورهایی خنده‌دار است). منظورم این است انگار تمام آدم‌های توی کارخانه‌مان و مادر روثی و بقیه به‌مان می‌خندیدند. همه‌شان مدام می‌گفتند که روثی و من برای ازدواج خیلی خیلی بچه هستیم. روثی هفده سالش بود و من تقریبا بیست سال داشتم. درست است که سن خیلی پایینی است، اما اگر واقعا بدانی داری چه کار می‌کنی، دیگر سن پایینی به نظر نمی‌آید. منظورم این است اگر همه چیز بین تو و زنت روبه‌راه باشد، دیگر مشکلی نیست. منظورم این است که هر دو طرف نقش دارند؛ هم زن و هم شوهر.

خب، همان‌طور که گفتم من و روثی هیچ‌وقت واقعا از هم جدا نشدیم. واقعا جدا نشدیم. آن چیزی که مادر روثی آرزو می‌کرد را انجام ندادیم. خانم کراپر مدام به روثی پیله می‌کرد که به جای ازدواج، برود کالج درسش را بخواند. روثی وقتی پانزده سالش بود از دبیرستان آمد بیرون و کسی تا هجده سالگی‌اش حتی یک ذره به چیزی که او واقعا دلش می‌خواست بشود اهمیتی نمی‌داد. دلش می‌خواست دکتر بشود. قبلا خیلی سر به سرش می‌گذاشتم. به‌اش می‌گفتم: دکتر کیلدیر به اطلاعات!

راستش همه به‌ام می‌گویند خیلی بامزه‌ام. اما روثی این‌طور فکر نمی‌کند. بیش‌تر دست دارد جدی و شق و رق باشم.

خب، راستش واقعا نمی‌دانم از کجا شروع کنم، اما یکی از شب‌های ماه گذشته توی کافه جیک همه چیز به اوج خودش رسید. روثی و من زده بودیم بیرون. کافه‌ای که رفته بودیم از آن درجه یک‌ها بود. خیلی به در و دیوارش نئون نزده بودند. بیش‌تر لامپ ساده بود. پارکینگ بزرگی هم داشت. خیلی بیست بود. می‌فهمید که چه می‌گویم؟ راستش روثی زیاد از آن‌جا خوشش نمی‌آمد.

خب، آن شبی که در موردش به‌تان گفتم، وقتی به جیک رسیدیم، تا خرخره پر بود و مجبور شدیم تقریبا یک ساعتی منتظر بمانیم تا یک میز خالی بشود. روثی مدام می‌گفت بی‌خیالش بشویم. اصلا صبر و حوصله ندارد. بعد بالاخره وقتی یک میز خالی گیرمان آمد، برگشت و به‌ام گفت آبجو نمی‌خواهد. برای همین سر جایش نشست و پشت سر هم چوب کبریت روشن کرد و بعد فوت‌شان کرد. یک جورهایی داشت دیوانه‌ام می‌کرد.