کتاب احتیاط کنید سرتان به لوستر نخورد – رسول یونان

برشی از متن کتاب

دریا زیر سایبان

دریا بی دلیل گذاشته رفته. مثل ساحلی تنها مانده ام. بعضی ها وقتی می روند همه چیز را با خود می برند انگار خودشان آورده باشند. قبلا هم رفته بود اما دوباره برگشته بود. اما انگار این دفعه فرق می کند. چون دیگر سراغی از من نمی گیرد. تلفنش را هم خاموش کرده تا دیگر نتوانم با او صحبت کنم. حال و حوصله ی درست و حسابی ندارم. به خیابان ها زده ام و بی دلیل راه می روم.

عصر دلگیر یک روز نیمه تعطیل است. مغازه ها تک و توک بازند و این موضوع حالم را خراب تر می کند. بی آن که بخواهم می پیچم به یک خیابان فرعی. به انتها که می رسم موبایلم می نالد. اسم آیدین روشن می شود. جواب می دهم. می پرسد: «کجایی؟»

می گویم: «تو کجایی؟»

جواب می دهد: «پارک هنرمندان! دور حوض نشسته ام!»

می گویم: «وایستا اومدم!»

از خیابانی که در آن هستم تا پارک راهی نیست. چند قدمی به عقب برمی گردم از یک کوچه ی باریک جلو می روم. حالم کمی بهتر شده. قدم هایم را تند برمی دارم. آیدین از دوستان قدیمی ام است و اهل شعر و شاعری. کیفش همیشه پر از کتاب است. بیش تر ترجمه می کند. از کوچه که بیرون می زنم پارک دیده می شود. عرض خیابان را رد می کنم و داخل می شوم. پر از جمعیت است. جای سوزن انداختن نیست. مردم آمده اند تا عصر روز بهاری شان را با شادی و طبیعت گره بزنند. از کنار زمین بازی کودکان رد می شوم. به میزهای شطرنج می رسم. شطرنج بازان سرگرم بازی اند. طبق معمول سربازان شان را به جان هم انداخته اند تا شاه های شان مات نشوند. از کنارشان می گذرم و جلو می روم. هیچ چیز لذت بخش تر از گذشتن از راهرو درختان نیست. راهم را کج می کنم و از میان درختان می گذرم. به فضای باز که می رسم آیدین را می بینم. نگاهش به من می افتد و لبخند می زند. نزدیک می شوم و با هم احوالپرسی و روبوسی می کنیم:

می گویم: «لامذهب کجایی که دلم برات تنگ شده بود!»

می گوید: «من هم همین طور!»

کنارش می نشینم. از کار و بارم می پرسد. می گویم:

«دارم روی یک مجموعه داستان کار می کنم!»

می پرسد: «کار دیگه چی؟»

می گویم: «فقط همین!»

می خندد و می گوید:

«خب دریا حق داشت برود؛ این جور کارا که پول توش نیست!»

می پرسم: «تو چه کار می کنی؟»

می گوید: «همون کارای قبلی. یه آنتولوژی خوب از شعر معاصر ترکیه به دستم رسیده. داریم با یکی از دوستان ترجمه ش می کنیم!»

منتظر نمی ماند تا بگویم شعری از کتاب بخوان. خودش می خواند:

سه بار گفتم دوستت دارم و از خواب بیدار شدم

محبوب من!

چهره ات مثل اولین روزهای جمهوری بود.

ذوق می کند و می گوید: «الحان برک. شاعر معرکه ایه!»

بعد می پرسد:

«دیگه ازش خبری نشد؟»

منظورش دریاست. می گویم: «نه!»

چشم هایش را به دور می دهد و می خواند:

بعد از تو ما را از کار بیکار کردند!

یاد کسی می افتد اما …