کتاب آواز داوود – قاسم شکری

برشی از متن کتاب

چنار دیلاق و پیر خانه ‌ی ما، درخت لوبیای سحرآمیزی است که بر شاخ و برگش، قلعه‌گرازهاست. ماده گراز لاسی، همراه با توله ‌هاش آن بالا لانه کرده و خرناسه ‌هاشان خواب و خوراک از من گرفته. پای درخت، پر شده از موی سیاه تنش. و توله ‌هاش، شب تا صبح چه شیقه‌ ها که نمی ‌کشند. کسی باور نمی ‌کند که من صدای آن‌ ها را از بالای درخت شنیده‌ ام جز خواهرم ناهید. تنها اوست که پای حرف ‌هایم می‌ نشیند و موقع شنیدن ریشخندم نمی ‌کند. اصلا خود او بود که اول بار، انبوهی موی سیاه ضخیم را به بلندای چند بند انگشت، همراه با تپاله ‌هایی بد بو، پای درخت چنار دید. ماجرا را که به دیگران گفتیم مسخره‌مان کردند و گفتند خیالاتی شده ‌ایم: «گراز؟ توی این شهر، آن هم بالای درخت؟!

 

حتا مادربزرگ هم با آن کله‌گرش مسخره ‌ام کرد؛ و پدربزرگ که این اواخر عادت کرده تکه ‌ای روزنامه مچاله کند و درون حفره چشمانش، میان آن جمجمه رنگ و رو رفته ‌ی صد و بیست ساله فرو کند.

 

و حالا کمین نشسته ‌ام گوشه‌ا ی و بر و بالای درخت چنار را زاغ می ‌زنم. بالاخره در طول شبانه روز، یک بار که باید پایین بیایند گرازها. پدربزرگ در این سرمای بی ‌پیر که آدم له‌له می ‌زند برای گرما و هرم دوزخ، لخت و عور میان حوض آب نشسته و یک ریز با خودش حرف می ‌زند و متیل می ‌خواند. «رفتم به باغی… دیدم کلاغی … کلاغِ زاغی… سرش بریده … خونش چکیده…

 

و مادربزرگ روی پشت ‌بام دستشویی، تکیه ‌داده به دیوار همسایه و از آن جا دزدکی، داخل حیاط شان را نگاه می ‌کند.

از ساعت ده شب تا به حال این جا نشسته ام و حالا ساعت سه و نیم بامداد است. ناهید هم تا دو ساعت پیش بود ولی خوابش گرفت و رفت. گفتم: جا زدی؟

در حالی که خمیازه می کشید گفت: پلک هام دیگه نای باز موندن نداره. نگاهی به بالای درخت انداخت. یعنی می شه گراز اون بالا چال کنه؟ چه جوری بالا رفته آخه؟ منتظر جوابم نماند و رفت.

نزدیک حوض که رسید به لختی لبه آن نشست. با سر انگشت هاش جلبک های ماسیده روی آب را به بازی گرفت. مادر بزرگ نگاهش را از داخل حیاط همسایه گرفت و خیره شد به او. پدر بزرگ سکوت کرده بود و دیگر شعر نمی خواند. لحظاتی بعد تلاطمی میان آب افتاده بود. ماهی بزرگی دمش را شلاق وار به آب می کوبید. پشنگه های آب پاشیده می شد به در و دیوار. دیگر نه از ناهید اثری بود نه از پدربزرگ و مادربزرگ. لختی بعد ماهی آرام گرفت و آرام آرام لغزید زیر لقرهای انبوه کف حوض.

اگر ترس از بلندی نداشتم خودم را از تنه چنار می کشاندم بالا حیف! حیف از کودکی این ترس مضحک با من بوده و هست. حداقل کاش می توانستم مثل مادر بزرگ از در و دیوار بالا بروم. سوز سرما طاقتم را بریده کاش پتویی به دور خود پیچیده بودم توله گرازها هم حالا به حتم سردشان است و تپیده اند میان لنگ و ران مادرشان. کاشت من هم توله گراز بودم. سرما که هیچ یخبندان هم می‌شد باکی نداشتم.