کتاب میعاد در سپیده دم - رومن گاری

کتاب میعاد در سپیده دم نوشته رومن گاری با ترجمه مهدی غبرایی در انتشارات کتابسرای تندیس به چاپ رسیده است.

این کتاب اثری معروف از رومن گاری، نویسنده مطرح فرانسوی می باشد که در آن به روایت زندگی خودش می پردازد و میعاد در سپیده دم در واقع نوعی سرگذشت نامه از زبان خود شخصیت است. ماجراهای این کتاب  از زمان کودکی رومن شروع شده و تا پایان جنگ جهانی ادامه می یابد. این نویسنده خلاق علاوه بر این که تأثیر حضور پر رنگ مادرش را بر موفقیت هایش شرح می دهد، با نگاهی طنز وقایع را تعریف می کند که باعث زیباتر شدن هر چه بیشتر داستان شده است. همه روایت ها به صورت داستان های به هم پیوسته ای هستند که سختی ها و شادی های زندگی پر فراز و نشیب این نویسنده را در سه دهه اول زندگی اش به تصویر می کشند. رومن ضمن  بیان روابط شورانگیز با مادرش و عشق مادر و فرزندی و همچنین عشق های دیگر، به بیان ماجراجویی هایش در خلال جنگ جهانی دوم نیز می پردازد و موفقیت ها و شکست هایش را زیر سایه مادری با اراده توصیف می کند. با اقتباس از این رمان موفق "پول داسن" در سال 1970 فیلمی دوست داشتنی با همین نام ساخت که با اقبال بسیار خوبی مواجه شد و نام این کتاب را بیش از پیش بر سر زبان ها انداخت. علاوه بر این "ملینا مرکوری" بازیگر مطرح سینما که در این فیلم نقش مادر رومن گاری را بازی می کرد، به خاطر بازی در این فیلم نامزد دریافت جایزه معتبر گلدن گلوب به عنوان بهترین بازیگر زن فیلم درام شد.

برشی از متن کتاب

هنگامی که به این ترتیب داشتم چشمانم را برای نخستین بار به روی دنیای اسرارآمیز هنر می گشودم، مادرم خود را وقف یافتن ردی از استعدادهای نهانی در وجود من می ‌کرد. ویولون و باله برای همیشه کنار گذاشته شد و نقاشی مطرود شد. زیرا باعث شور بختی و طعن و لعن دیگران بود. اما پس از آن با خوانندگی آشنا شدم. استادان بزرگ اپرای محلی دعوت شدند تا تارهای صوتی من را بیازمایند و اگر بتوانند نطفه های شالیاپبن تازه ای را در من کشف کنند که مقدر است در برابر چراغ ‌های خیره کننده ارغوانی و طلایی صحنه بایستد و با کف زدن و تحسین انبوه تماشاگران رو به رو شود. با کمال تاسف پس از سی سال تردید و امیدواری سرسختانه، باید بپذیرم که سوء تفاهم کینه توزانه ای بین من و تارهای صوتی ام به وجود آمده است. نه صدا دارم و نه تشخیص صدا می دانم. نمی دانم چطور این اتفاق افتاده است، اما باید با حقیقت روبرو شد: من آن خواننده بزرگ باس نیستم که همیشه در آرزویش بوده ام. اما به دلایلی که برایم آشکار نیست احساس می کنم که صدای من به شالیاپین دیروزی و بوریس کریستف امروزی ارزانی شده است. این امر به هیچ وجه یگانه سوءتفاهم زندگی من نیست، اما هنوز هم از آن سخت در رنج و اندوه ام. نمی توانم بگویم که دقیقا کدام لحظه و در نتیجه کدام دسیسه ی نامیمونی این جا به جایی رخ داده است اما آنان که مشتاقند صدای حقیقی مرا بشنود بایستی صفحه ای از شالیاپین را بخرند یا مثلا باید به یکی از صفحات موسور گسکی به نام کک گوش بدهند. در این حال بهترین اجرای مرا خواهند شنید. فقط کافی است مرا روی صحنه مجسم کنند که یک دست بر سینه گذاشتند و با صدای رعد آسا و باشکوه خود می خوانم: «ها، ها، ها! ببوخا!» تا ببینند صدایم چه خوب و رساست. بدبختانه وقتی یک پا را جلو می گذارم و سرراست می گیرم و دانگ صدای ام را رها می کنم، آنچه از گلویم در می ‌آید پیوسته مایه تعجب و دلتنگی من می شود. کمترین شکی در این نیست که غارتم کرده ‌اند. اگر این احساس را نداشتم و بدن اهمیت نمی دادم، ولی دارم. هرگز نزد کسی حتی مادرم، به این حقیقت اعتراف نکرده ام اما دیگر از پنهان کردنش چه سود؟ حتی اگر همه چیز را از من گرفته و به دیگری داده باشند، من شالیاپین واقعی هستم. من خواننده باس بزرگ و اصیلی هستم و تا واپسین دم حیات چنین باقی خواهم ماند. چند سال پیش، در جریان اجرای فاوست در متروپولیتن نیویورک، در لژ مجاور رودلف بینگ نشسته بودم. خاموش و لبخند مبتنی بر لب. دست ها را روی سینه چلیپا کرده و ابروها را به شیوه مفیستوفلس در هم کشیده بودم و حال آنکه روی صحنه هنر پیشه ای بدنی تا آنجا که می توانست نقشم را ایفا می ‌کرد. از این فکر که در جوار یکی از بزرگترین خبرگان اپرای جهان نشسته بودم و او نمی دانست، نیش گزنده ای در جانم می خلید.

• نویسنده: رومن گاری
• مترجم: مهدی غبرایی
• انتشارات: کتابسرای تندیس