کتاب زیر کوه آتشفشان - مالکولم لاوری

کتاب زیر کوه آتشفشان اثر مالکولم لاوری و ترجمه ی صالح حسینی توسط انتشارات نیلوفر به چاپ رسیده است.

کتاب "زیر کوه آتشفشان"، رمانی پرکشش و خواندنی است. "جفری فیرمین"، مردی معتاد به الکل، بی اراده و هم چنین کنسول سابق انگلستان است که مدام با همسر امریکایی تبارش، "ایوون"، بر سر موضوعات مختلفی از جمله، اعتیادش به بحث و مجادله می پردازند. این اختلافات به حدی شدت می گیرد که ایوون تصمیم می گیرد او را ترک کرده و به ازدواج شان خاتمه ببخشد.

اما پس از ترک فیریمن، مزاحمت های گاه و بی گاه او و هم چنین نیرویی درونی و عجیب، زن مذکور را برای بازگشت به نزد شوهرش و دادن فرصتی مجدد به وی، ترغیب می کند. بنابراین با صرف نظر کردن از اعمال و رفتارهای گذشته ی او، به خانه ی همسرش باز می گردد. اصل ماجرا در روزی معروف به روز مردگان در سال 1939و هنگامی رخ می دهد که جفری همراه با ایوون، "ژاک لارل"، دوست صمیمی و قدیمی اش و "هیو"، برادر ناتنی خود، در شهر "کواوهناهواک"، به سر می برند.

در این روز سوگواران با در دست داشتن شمع، به سوی گورستان ها رفته و با شیون و زاری به عزاداری عزیزان از دست رفته شان می پردازند. همین روز ویژه، شخصیت های قصه را با وقایعی شوم و غیر قابل پیش بینی مواجه ساخته و سرنوشت جفری فریمن را رقم می زند.

برشی از متن کتاب

دو رشته کوه از شمال و جنوب این جمهوری می گذرد و چندین و چند دره و فلات بین آن ها می سازد. مشرف بر یکی از این دره ها، که زیر نگین دو کوه آتشفشان واقع شده است، شهر کواوهناهواک – شش هزار پا بالاتر از سطح دریا – قرار دارد. به بیان دقیق تر این شهر در جنوب مدار راس السرطان در نوزدهمین مدار جغرافیایی قرار گرفته است، تقریبا هم عرض با جزایر رویلاخیدخد و در غرب اقیانوس آرام یا خیلی دورتر، یعنی جنوبی ترین نقطه ی هاوایی – و هم عرض با بندر خوارز در شرق اقیانوس اطلس در ساحل یوکاتان نزدیکی های مرز هندوراس یا خیی دورتر، یعنی شهر جوگاناد د رهند، در خلیج بنگال. دیوارهای شهر که بر تپه ای بنا شده است، بلند است و خیابان ها و کوچه های آن خم اندر خم و بی سامان و راه ها هم پر پیچ . خم. شاهراه زیبایی به سبک شاهراه های امریکا از سمت شمال وارد شهر می شود ولی در کوچه های باریک گم می شود و پیدا که می شود دیگر بزرویی بیش نیست. کواوهناهواک هیجده کلیسا و پنجاه و هفت cantina [نوشگاه[ دارد. از داشتن نعمت زمین گلف هم محروم نمانده است و تعداد استخرهای شنای آن، اعم از عمومی و خصوصی، که با آب بی وقفه جاری از کوه ها پر می شوند، کم تر از چهارصد نیست. هتل های طراز اول هم فراوان دارد. هتل کازینو د لا سلوا بر تپه ی اندک بلندتری خارج از شهر، نزدیکی ایستگاه راه آهن واقع شده است. آن را پشت شاهراه اصلی خوانده اند و گرد بر گردش نیز باغ و تراس هست و از هر سمت منظر فراخی به دیده می آورند. بر این هتل کاخ سان نوعی شکوه اطلاع گون حاکم است. چون دیگر قمارخانه نیست. در نوشگاه آن سر مشروب هم دیگر نمی توان قمار کرد. پرهیب قمار بازان پاک باخته تسخیرش کرده است. انگار که کسی دیگر در استخر بی نظیر المپیکی آن شنا نمی کند. دایوها (تخته های شیرجه) خالی و سوگوار بر جا قرار دارند. جز دو زمین تنیس، بقیه ی زمین های بازی علف پوش و متروک است. دم دمای غروب روز مردگان در نوامبر 1939، دو مرد با شلوار فلانل سفید در تراس اصلی قمارخانه نشسته بودند و مشروب می خوردند. پیش از آن تنیس و بعد هم بیلیارد بازی کرده بودند و راکت های ضد آب شان – از آن دکتر مثلث شکل و از آن دیگری مربع شکل، بسته در محفظه، به دیواره ی رو به روی آن ها تکیه داشت. دسته های عزادار، که از گورستان پای تپه ی پشت هتل تاب می خوردند، نزدیک تر که آمدند صدای سوزناک نوحه گریشان به گوش این دو مرد رسید. برگشتند و سوگواران را تماشا کردند که اندکی بعد، که هم چون روشنایی فسرده ی شمع هاشان به دیده آمدند، در کار دور زدن از لابلای ساقه های درویده ی گندم بودند. دکتر آرتورو دیاز ویجیل بطری مشروب را به سمت موسیو ژاک لارل، که حالا دیگر سراپا گوش به جلو خم می شد، هل داد. اندکی به سمت راست و پایین پای ...

• نویسنده: مالکولم لاوری
• مترجم: صالح حسینی
• انتشارات: نیلوفر