بخشی از کتاب انتظار

یکی از نتایج اعتقاد راسخ به تحقق وضع مطلوب، نزدیک دانستن فرج و ظهور است. وقتی اهمیت امری که در پیش است، بسیار زیاد باشد، دیگر تاخیر زمان وقوع آن دیده نمی‌شود؛ و فاصله زمانی با آن احساس نخواهد شد. مثلا اگر کسی مرگ و موقف حساب در صحرای محشر را واقعه مهمی بداند و در عظمت آن به خوبی غور کرده باشد، همواره آن را نزدیک می‌بیند و با آن احساس همراهی می‌کند. کما اینکه در روایات به این معنا زیاد اشاره شده است.

احساس نزدیک بودن ظهور، یکی از ویژگی‌های منتظران است. این مطلب در روایات به تعابیر مختلف آمده است. امام صادق ( ع) در دعای عهد می‌فرمایند: خدایا! غم و اندوه دوری آن بزرگوار را با حضورش از قلوب این امت برطرف گردان و ظهورش را تعجیل فرما که مخالفان فرج، ظهورش را بعید می‌دانند و ما نزدیک می‌دانیم.

اگر فرج را نزدیک نبینی، دچار قساوت قلب خواهی شد. باید ظهور منجی آن چنان مورد علاقه و اعتقاد ما باشد که نزدیک بودن آن را با تمام وجود احساس کنیم. آنگاه تصور کنید چه آثار روحی و معنوی ای خواهد داشت. اگر به فرج اعتقاد داشته باشید ولی این اعتقاد آن چنان نباشد که زمان آن را به شما نزدیک گردانده باشد، تقریبا اکثر آثار اعتقاد و امید به ظهور را از بین برده اند. به فرض، اگر شما از طریق خاصی به نزدیک بودن ظهور اطمینان حاصل کنید، چه حالت روحی خاصی در شما ایجاد می شود؟ آیا رفتار بهتر و مراقبت های بیشتری نخواهید داشت؟ چرا انسان خود را از چنین آثار پربرکتی محروم کند. وقتی می توانیم عاملی صحیح و سالم برای بهبود وضع معنوی خود داشته باشیم که آن احساس نزدیک بودن ظهور است، چرا این عامل ارزشمند را از دست بدهیم؟