کتاب برف تا کمر در تاریکی نشسته - حسن همایون

کتاب برف تا کمر در تاریکی نشسته به نویسندگی حسن همایون در انتشارات مروارید به چاپ رسیده است.

این کتاب شامل 54 قطعه شعر سپید و 124 صفحه می باشد. این اثر مجموعه اشعار حسن همایون در سالهای 81 تا 90 می باشد. چاپ اول این مجموعه در سال 1392 بوده است. این کتاب اولین اثر حسن همایون و شامل دو فصل می باشد. فصل اول "علیه تهران" و فصل دوم "اعتراف" نام دارد. اشعار این مجموعه بازتاب ‌دهنده انسان امروز است. از خصیصه‌ های شعر "برف تا کمر در تاریکی نشسته"، بهره‌گیری مناسب از تخیل و حس عمیق است. شاعر به طور جدی از مناظر و اماکنی که در آن زندگی می کند، تاثیر پذیرفته و آن را در شعر بازخورد داده است.

معرفی شاعر:

حسن همایون متولد 1361 در مرودشت می باشد. او علاوه بر شاعری، روزنامه نگار نیز هست. همایون از سال 1385 خبرنگار بخش فرهنگی خبرگزاری دانشجویان ایران بوده است. او به خاطر همین اثر خود برگزیده جایزه شعر خبرنگاران معرفی شد. او همچنین به خاطر مجموعه اثر"آشویتس خصوصی من" برگزیده سومین دوره جایزه احمد شاملو نیز معرفی شد. از دیگر آثار او می‌توان به" پارک موتوری"، "آدم برفی شاد" و "به نفع کلمات" اشاره کرد.

فهرست

فصل نخست: علیه تهران برای آن دختر شاعر دور از سرزمینم دارم خفه می شوم ات را زندگی می کنم! چهارشنبه ها بندرگاه از نخلای سبز آبادان زمین را رها کن به شب بخورد! خطرهی تاریک رفتن را از یاد نمی بریم شعر شیراز بالکن درباره ی درختی که دوست داشتم همسرم باشد شکنجه شده ها در حالی که هنوز ایرانم! فصل دوم: اعتراف شب های تا شده لای پیرهنم عین عین برای خاطر پل ها- آدم ها مثل تقویمی خورشیدی که می سوزم! هیچ چیز نمی چرخد زن ها برای همیشه از تاریخ کوچ می کنند دلتنگی ام را پارس می کنم دوستتت دارم ر به هر شکلی می شناسم برای ماهی هایی که صیدم نشدند بر تا کمر در تاریکی نشسته سربازها- سپیدارها کودکی که از رفتار چشمانت چیزی نمی فهمد! حکومت نظامی پاییز در کودکی های جهان خاطره می سازد قدم زدن در پیاده رو درختی که حرف های عمیق نمی خواست! رنگ ها خانه را ترک کردند روزهای تهران یک روایت مخدوش دوستت دارم های جهان برهنه از شعرم بیرون می زنم تنهایی خرسی قهوه ای ست آشغال ها استعاره بهاپیزودی که بر نمی گردد! بوسه ها ده اپیزود نوستالژیک از زندگی شاعری که رمانتیک بود چهره ی له شده ی آدمی زیر شعرم کاش زبانی در میان نبود شکل های کمیک مردی نومید کسیفلوت می زند پرتره ی زنی تنها زیر نور ماه شبکه ی ریل ها و آدم ها حفره ها استحاله ی مرگ الوار والس پروانه ها دور آخر

برشی از متن کتاب

" زن های بی شماری ماه را دیدند در شب هایی که بالا می آمد از نیمه ی کمرم تا پیشانی ام قرار می گرفت به نظر می رسد جنگل برهنه انبوهی از زنهای سیاه است در این ارتفاعی که ایستاده ام .................................................. تاریکی گاه از کرمهای شب تاب می میرد اما پیشانی مرد هایی که می تابد از زیر آب سالهاست در فکر غرق شده! ............................................... تنهایی زنی خاموش مانده در گلویم تا ببیند چه می گویم- پلک نمی زند تکان نمی خورد مدام در احساس عمیق پیری فرو می رود شکل برگ ها را از لحظه ای به لحظه ی دیگر جارو می کند آب می پاشد چنگ می زند         می شورد در همه لحظه هایی که قلبم می تپد کاش دست های او یا قلبم ‌یکی بازمی ایستاد برای لحظه ای ............................................ اما شب ادامه اش را دنبال می کند تا یقه ام بالا آمده است تردید دارم به روز برسم اتوبوس دهات مان را سوار شوم برای همیشه خودم را ترک کنم."

• شاعر: حسن همایون
• انتشارات: مروارید