کتاب نیچه - مارتین هایدگر (جلد 2)

کتاب نیچه (جلد دوم) نوشته مارتین هایدگر با ترجمه ایرج قانونی توسط نشر آگه به چاپ رسیده است.

این کتاب که دومین جلد از مجموعه ی دو جلدی "نیچه" می باشد، شامل گفتارهایی از "فردریش نیچه" است که "مارتین هایدگر" نویسنده ی این کتاب، در ترم تابستانی سال 1937، این گفتارها را به دانشجویان دانشگاه فرایبورگ آلمان تدریس و ارائه کرد. این فیسلوف مطرح، همواره منبع الهام تدریس بسیاری از اساتید بوده است و نویسندگان زیادی نیز با اقتباس از آثار او شروع به نوشتن داستان های شان کرده اند.  آثار "نیچه" تأثیری عمیق روی فلسفه ی غرب و تاریخ اندیشه ی مدرن گذاشته است، از این رو این توجه بیش از اندازه ی تمام دنیا به او، اصلاً تعجب آور نیست. "مارتین هایدگر" در این جلد موضع متافیزیکی بنیادی "نیچه" را در تفکر مغرب زمین بررسی می نماید و کارش را با ارائه ی گزارشی از این فیلسوف آغاز می کند. "هایدگر" با قلم زیبا و روانی که دارد، در خط به خط این کتاب، مخاطب را با خود همراه می کند. مخاطبی که همراه با نظریات "نیچه" پیش می رود و بالاخره در انتهای کتاب به درک کاملی از این نظریات می رسد. کتاب حاضر و جلد پیشین آن، بهترین منبعی می باشند که برای شناخت "نیچه" و اندیشه هایش می توان از آن ها استفاده کرد. پس اگر تمایل دارید "نیچه" را از نگاه "هایدگر" ببینید، مطالعه ی این کتاب را به شما توصیه می کنیم.

فهرست

• مقدمه مترجم
• کتاب دوم بازگشت جاودان همان 1937
• آموزه بازگشت جاودان به مثابه اندیشه بنیادی متافیزیک نیچه
• پیدایش آموزه بازگشت
• نخستین گزارش نیچه از آموزه بازگشت
• تراژدی آغاز می شود
• دومین گزارش از آموزه بازگشت
• درباره رویا و معما
• جانوران زرتشت
• شفا یافته
• سومین گزارش از آموزه بازگشت
• اندیشه بازگشت در یادداشت‌های علنی نشده
• چهار یادداشت اوت 1881
• بیان اجمالی این اندیشه: تمامیت موجود به مثابه زندگی، به مثابه قدرت، جهان همچون آشوب
• تردید درباره انسانی کردن موجودات
• برهان نیچه درباره آموزه بازگشت
• رویه به ظاهر علمی اقامه برهان. علم و فلسفه
• ویژگی برهان آموزه بازگشت
• اندیشه بازگشت به منزله یک باور
• اندیشه بازگشت و آزادی
• مروری بر یادداشت های دوره دانش طربناک 1881 -  1882
• یادداشت های مربوط به دوره چنین گفت زرتشت 1883 -   1884
• یادداشت های مربوط به دوره اراده معطوف به قدرت 1884 -  1888
• صورت آموزه بازگشت
• قلمرو اندیشه بازگشت: آموزه بازگشت به مثابه غلبه بر نیست انگاری
• لحظه و بازگشت جاودان
• ذات موضع متافیزیکی بنیادی. امکان آن در تاریخ فلسفه غربی
• موضع متافیزیکی بنیادی نیچه
• اراده معطوف به قدرت به مثابه شناخت
• نیچه در مقام متفکر کمال و پایان متافیزیک
• آن چه شاهکار نیچه خوانده می شود
• اراده معطوف به قدرت به مثابه اصل ارزش‌گذاری ای نوین
• شناخت در اندیشه بنیادی نیچه درباره ذات حقیقت
• ذات حقیقت در مقام ارزیابی ارزش
• زیست شناسی گرایش ادعایی نیچه
• متافیزیک غربی در مقام منطق
• حقیقت و آن چه حقیقی است
• تضاد به جهان های ظاهری و حقیقی: بازگشت به روابط ارزشی
• جهان و زندگی به مثابه شدن
• شناختن در مقام طرح یک آشوب را در انداختن بر حسب نیاز عملی
• مفهوم آشوب
• نیاز عملی به منزله نیاز به طرح یا شاکله. برساختن افق و چشم انداز
• مفاهمه و محاسبه
• ذات شاعرانه یا خلاق عقل
• تفسیر زیست شناختی نیچه از شناخت
• اصل تناقض به‌مثابه اصل هستی (ارسطو)
• اصل تناقض به مثابه فرمان (نیچه)
• حقیقت و تمایز جهان های حقیقی و ظاهری
• منتهای دگرگونی مفهوم متافیزیکی حقیقت
• حقیقت به مثابه عدالت
• ذات اراده معطوف به قدرت. دوام صیرورت در حضور

برشی از متن کتاب

اما تمام تعامل ما درباره آموزه ی بازگشت نیچه، و البته خود آن آموزه پیش از هر چیز، محل تردید است این تردید می‌تواند به مفهومی نیچه یی کل کوشش بعدی برای درک این اندیشه و اقامه برهان برای آن را منتفی کند: این تردید که، در این اندیشه بازگشت جاودان همان و دقیقا در آن نوعی انسانی کردن نیز در میان است، اینکه آن اندیشه ای است که هشدار دائمی خاص نیچه در وهله نخست شایسته است در مورد آن به کار بسته شود: «مبادا که ما!» از ابتدای شرح خود و اغلب به قدر کافی بر این تاکید کردیم که اگر تفکری که به موجود به مثابه یک کل ناظر است در عین حال به انسانی که به آن می اندیشد ناظر باشد و به ناگزیر و حتی از آغاز و تماماً بر حسب آدمی اندیشیده شود، این در مورد اندیشه بازگشت صادق است آن تفکر با مشخصه بزرگ ‌ترین سنگین باری مطرح می ‌شود. این رابطه اساسی اندیشه با آن انسانی که به آن می اندیشد درگیری اساسی متفکر در اندیشه و اندیشیده شده اش، یعنی انسانی کردن اندیشه و موجودات به مثابه یک کل چنان که در آن اندیشه عرضه شده است -  این همه خود را در این واقعیت نشان می ‌دهد که جاودانگی و لذا زمان بازگشت و در نتیجه خود بازگشت تنها بر اساس (لحظه) ممکن است فهمیده شود. ما (لحظه) را آن زمانی تعریف می کنیم که در آن آینده و گذشته یکدیگر را نقض می کنند، که در آن، آن ها به طرزی تعیین ‌کننده به وسیله خود انسان پشت سر گذاشته می ‌شوند و تحقق می یابند، در حالی که آدمی در محل این تلاقی قرار دارد، و خود آن تلاقی است. زمانمندی زمان آن جاودانگی که نیچه از ما می خواهد تا در بازگشت جاودان همان به آن بیاندیشیم آن زمانمندی است که پیش از هر چیز، تا آن جا که ما می دانیم، تنها آدمی در آن پایدار است، در حالی که با عزم راسخ نسبت به آینده، در حفظ آن چه بوده می‌کوشد، و زمان حاضر را شکل می ‌بخشد و تاب می آورد. بنابراین اندیشه بازگشت جاودان همان که ریشه در چنین زمانمندی یی دارد و از آن نشات می ‌گیرد، اندیشه ای انسانی به عالی ترین مفهوم آن و طرزی خاص است پس در عین حال به نظر می‌رسد این اندیشه در معرض این تردید است که با آن به نحوی متناظر انسانی کردن وسیع موجودات به مثابه یک کل روی می‌دهد، و این دقیقا همان چیزی است که نیچه می خواهد به هر وسیله ای و به هر طریقی از آن اجتناب کند. در مورد تردید مزبور در باب انسانی کردن موجودات در اندیشه بازگشت، وضع چگونه است؟ بدیهی است که ما پاسخ به این پرسش را تنها وقتی می توانیم بدهیم که خود این اندیشه را از هر جهت بفهمیم و بتوانیم به کمال درباره اش بیاندیشیم اما در عین حال در این موضع نظری خود، جایی که باید دلایل اندیشه مزبور و در نتیجه خود این اندیشه از حیث حقیقت و قابل اثبات بودنش فهمیده شود که لازم است که این تردید درباره انسانی کردن را، که بیم این در آن است که کل زحمات ما را بر باد دهد، ابتدا به نظر بنیادی مطرح سازیم. صفحه 149

نویسنده: مارتین هایدگر مترجم: ایرج قانونی انتشارات: آگه