کتاب زیر آفتاب خوش خیال عصر - جیران گاهان

کتاب زیر آفتاب خوش خیال عصر نوشته ی جیران گاهان توسط نشر چشمه به چاپ رسیده است.

جیران گاهان توانست با اولین اثر خود، زیر آفتاب خوش خیال عصر، جایزه ی ادبی هوشنگ گلشیری را در سال 1389 از آن خود کند. این کتاب علاوه بر این که توانست نظر منتقدان را جلب کند، با فروش بالای خود حکایت از جلب نظر مخاطبان نیز دارد. ماجرا، داستان مونا دختری یهودی است که عاشق پسری مسلمان می شود. حال حکایت این عشق ممنوعه داستان کتاب را به پیش می برد. ما در این اثر با نگاه خیره ی افراد بیرونی، در قالب دانایان کل مواجهیم و سکوت دنباله دار مونا در برابر آزارها و نگاه ها. او تنها می خواند. می خواند و با آوازش غم خود را سر می دهد. مونا در این اثر نماینده ی زنان جامعه ی ایران است که همواره در گوشه ای پنهان شده اند، حرف نمی زنند، باید زیر بار تصمیم ها و مسئولیت ها بروند و اگر سرباز بزنند، عواقب سختی در انتظارشان است. او همچنین نماینده ی اقلیت های مذهبی و برخورد اعضای جامعه با آن ها نیز هست. داستان زیر آفتاب خوش خیال عصر، کتابی است که به نوشته های ادبیات سنتی ایران نزدیک تر است و با رمان هایی که در این سال ها می خوانیم تفاوت های بسیاری دارد. کتاب پر است از موسیقی، پر است از عشق و پر است از مبارزه. مبارزه ی زنی برای بودن. برای خلاف جهت آب شنا کردن.

برشی از متن

نیست. خبری از فوتبالیست های توی کوچه نیست. پرده را کنار می زند و پیشانی اش را می چسباند به خنکی شیشه. پسرهایش نیستند که دروازه را بگذارند وسط کوچه و چپ و راست شوت کنند تویش. بعد لجشان بگیرد از دست دختر عزیزدردانه اش که با هیکل گنجشکی از لای پای شان لایی رد می کند و دروازه ی کوچک را می لرزاند. آن طور که می دود و موهای سیاه و خوشگلش می پیچد دور گردن کوتاه و تپلش، صدایش را که تا حالا نشنیده، اما اسمش را گذاشته گنجیشکک. ولی پسرها همه شان تخم جن اند. اسم ندارند. آن زن هم نیست که از این طرف کوچه اطوار بریزد و برود آن طرف، با موهایش که صبح ها از زیر مقنعه کاکل شده اند و دو متری بالا می روند و عصرها به کف سرش چسبیده اند. حتما کسی خانه منتظرش نیست که بخواهد همان طور مثل صبح ها خوشگل برگردد از سر کار. مثل او، او هم با این موهای ژولیده پولیده اش منتظر کسی نیست. او در خیابان زندگی می کند و رهگذرهای وفادار، به قول شهریار، رفقایش هستند. رفقایش و گاهی هم خانواده اش. صورتش را روی شیشه می غلتاند تا گونه هایش هم خنک شوند. پنج صبح، هنوز سپیده نزده، معلوم است که خبری از مردم کوچه نیست. پیرزن پیزوری هم سر و کله اش پیدا نشده هنوز. به او می گوید خانم باجی. نمی داند چرا، ولی این اسم بدجوری برازنده اش است. می چرخد و به دیوار کنار پنجره تکیه می دهد. گردنش را می کشد و سرش را میان دست های دیوار رها می کند. ویزویز تلویزیون سکوت خانه را به هم می ریزد.

نویسنده: جیران گاهان  انتشارات: چشمه