کتاب پایین - پرتقال

کتاب پایین نوشته ی رولند اسمیت و ترجمه ی مروا باقریان توسط انتشارات پرتقال به چاپ رسیده است.

پت اتول فرزند کوچک خانواده ی اتول است و وابستگی عاطفی شدیدی به بردار بزرگترش کوپ دارد. مادر پت یک فضانورد است که بارها با شاتل فضایی به کرات دیگر رفته، پدرش هم زیست شناسی می باشد که موفق به دریافت جایزه ی نوبل شده است. فرزند بزرگتر خانواده یعنی کوپ، خصوصیات اخلاقی بسیار خاصی داشت که باعث تعجب همه ی اطرافیانش بود. او بر خلاف همه ی جوان های هم سن و سالش هرگز از موبایل، رایانه و تکنولوژی امروزی استفاده نمی کرد و بزرگ ترین سرگرمی اش حفر تونل زیرزمینی بود که از پشت در انباری خانه شان شروع می شد. طول این تونل به یک مایل می رسید و غیر از پت هیچ کس از وجود آن خبر نداشت، تا اینکه بلاخره به لوله ی گاز برخورد کرد و انفجاری بزرگ رخ داد. کوپ به خاطر این کارش و همچنین به خطر انداختن جان برادر کوچکترش که شب انفجار در تونل همراهش بوده ، مورد سرزنش پدر و مادر قرار می گیرد؛ آن ها از او می خواهند که از این کار دست بردارد و مانند بقیه به زندگی عادی اش ادامه دهد اما از آنجایی که کوپ عاشق حفاری تونل های زیرزمینی و انجام کارهای مخفیانه است یک روز برای همیشه و بی خبر خانه را ترک می کند. اکنون بعد از گذشت یک سال بسته ای از کوپ به دست پت می رسد که حاوی یک ضبط صوت دیجیتال و پیامی مرموز از برادرش است. پت بعد از گوش کردن پیام کوپ تصمیم می گیرد دنبال برادرش برود و با توجه به سرنخ هایی که از پیام او و آدرس روی بسته پیدا می کند تا نیویرک سیتی می رود. در آن جا پت با اتفاقات مختلفی روبرو شده و موضوعی را در مورد کوپ در می یابد که باورش بسیار سخت است! ...

 

برشی از متن کتاب

هر چه بیشتر می گذرد  خبری از او نمی شود، نگران تر می شوم. تعداد پیغام هایی که فرستاده ام از دستم در رفته. دو هفته پیش کارت پستالی با آدرس شخصی ضمیمیه ی یک یادداشت کردم و نوشتم کارت پستال را به همان آدرس پس بفرستد تا بدانم حالش خوب است. فقط کافی بود آن را از شکاف صندوق پست داخل می انداخت. کارت پستال برنگشت. نامه ی سفارشی ای فرستادم که باید برای گرفتنش امضا می داد. امضا نداد و نامه برگشت خورد. با اداره ی پست نیویورک تماس گرفتم و از کارمند پست پرسیدم با نامه های معمولی که تحویل گرفته نمی شوند چه کار می کنند. گفت اگر نامه ها آدرس برگشت داشته باشند به عنوان برگشت خورده به فرستنده پس داده می شوند. (تمام نامه های سفارشی و بسته ها آدرس برگشت داشتند، هیچ کدام برنگشته است.) از او پرسیدم کوپ را می شناسید یا نه. گفت نمی تواند جوابم را بدهد و حتی اگر می توانست باز هم احتمال این که بشناسدش کم بود. گفت: «پسر جون، من بیشتر از بیست ساله که در این اداره ی پست کار می کنم و حتی کارمندهای این جا رو هم درست نمی شناسم.» به اف بی آی زنگ زدم. خواستم گوشی را بدهند به مامور رایان ـ همان ماموری که وقتی کوپ محله را منفجر کرد سر و کله اش پیدا شد. وقتی بالاخره آمد پای تلفن تعجب کردم مرا یادش است. پرسید: «کوپ چطوره؟ خیلی وقته ازش بی خبرم.» برایش گفتم که کوپ گم شده است و بابا قرار است با پلیس نیویورک تماس بگیرد. مامور رایان گفت: «کار دیگه ای هم از دستش برنمی آد. کوپ الان دیگه هجده ساله شده. احتمالا داره بال و پرش رو باز می کنه ... ببینه چطور می شه باهاشون پرواز کنه و مسیر خودش رو بره. من قبل از پیوستن به اف بی آی پلیس نیویورک بودم. پیدا کردن کسی که دلش نمی خواد پیدا بشه تو نیویورک کار غیرممکنیه.» گفتم: «من نگرانشم.» مامور رایان گفت: «می تونم یه کاری بکنم. برای اداره ی نیویورک مون یه گزارش می فرستم. عکس جدیدی ازش داری؟» «می تونم یکی از عکس هایی که قبل از رفتنش انداخته بود رو براتون ایمیل کنم. نمی دونم همون شکلی مونده یا نه.» «خب کافیه. مطمئنم کوپ همون شکلیه که همیشه بوده ... دوست داشتنی. احتمال این که پلیس نیویورک پیداش کنه بیشتره، اما خدا رو چه دیدی. شاید یککی از افراد ما شانس بیاره و اتفاقی ببیندش.» «مرسی.» «خواهش می کنم. بهت که گفتم، من از برادرت خوشم می آد، حتی با اون خرابکاری کوچولوش. با بقیه فرق داره. می فهمی چی می گم؟» فهمیدم. بابا نتوانست با پبیس ها کاری از پیش ببرد. فرم گزارش مفقودی را پر کرد اما کاراگاه به او گفت که کوپ جزو ا  لویت ها نیست. «با کاراگاهه یک ساعت بیشتر پای تلفن بودیم. تنها دلیلی که اون قدر برای حرف زدن با من وقت گذاشت این بود که رو کردم جایزه ی نوبل را بردم.» «به من نگفت که توی نیویورک روزی چند تا گزارش مفقودی داده می شه پس نتیجه گرفتم که تعدادشون خیلی زیاده. گفت الویت با کودکان و سالمندانه.»      

نویسنده: رولند اسمیت مترجم: مروا باقریان انتشارات: پرتقال