کتاب گربه روی شیروانی داغ - تنسی ویلیامز

کتاب گربه روی شیروانی داغ به قلم تنسی ویلیامز و ترجمه ی پرویز ارشد در انتشارات مروارید به چاپ رسیده است.

کتاب "گربه روی شیروانی داغ" اثر "تنسی ویلیامز" نویسنده ی صاحب نام امریکایی می باشد که نمایش نامه ای خواندنی و جذاب را در اختیار مخاطب قرار می دهد. شخصیت اصلی قصه، "بریک" مردی جوان، خوش قیافه و برازنده است که در کنار همسرش، "مارگارت" زنی جوان، زیبا و جذاب، مادر پیر و پدرش که همواره در طی داستان، با عنوان "پدر بزرگ" خطاب می شود، و هم چنین برادرش، "گوپر" زن برادرش، "مه" و فرزندان این زوج، در خانه ی مجلل پدری اش، زندگی می کند. یکی از دوستان صمیمی بریک، به تازگی، دست به خودکشی زده و به حیات خویش پایان بخشیده؛ این اتفاق ناگوار، روحیه و احساسات بریک را به شدت متاثر ساخته، او را به فردی دائم الخمر مبدل کرده و موجب ایجاد اختلافات و معضلات بزرگی در زندگی زناشویی اش شده است. پدربزرگ، پیرمردی 65 ساله و بسیار ثروتمند و مال اندوز می باشد که همواره در پی جمع آوری و افزایش دارایی خود بوده و در تمام طول عمرش، هیچ محبتی را نثار فرزندانش نکرده و هم اکنون نیز، بدون این که خودش اطلاعی داشته باشد، بر اثر ابتلا به بیماری سرطان، روزهای پایانی عمرش را سپری می نماید. کل محتوای نمایش نامه، در روز تولد 65 سالگی این مرد، و با حضور دو پسر و عروس ها و نوه هایش به وقوع پیوسته، پرده از رازها و حقایقی پنهان برداشته می شود.

برشی از متن کتاب

پرده ی اول پرده بالا می رود، شخصی داخل حمام مشغول دوش گرفتن است. در حمام نیمه باز است. زن جوان و زیبایی، با چهره ای برافروخته داخل اتاق خواب می شود و به طرف در حمام می رود. مارگارت: (با فریاد، برای آن که بر صدای آب غلبه کند) یکی از این جونروهای بی گردن با نون خامه ای داغ منو نشونه گرفت، حالا بایس برم لباس عوض کنم. صدای مارگارت نازک و در عین حال کش دار است. وقتی که زیاد حرف می زند صدایش لحن نیرنگ آمیز کشیشی را دارد که در حال موعظه است. جمله ها تقریبا به صورت شعر و طوری ادا می شوند که نفسی باقی نمی ماند و ناگزیر باید برای جمله ی بعدی نفس تازه کند. گاهی جملات را با یک آهنگ بی معنی مخلوط می کند مثل لا ... لا .. لا ... صدای آب قطع می شود. – بریک – با صدای بلند با او حرف می زند. اما هنوز دیده نمی شود. بریک برای پنهان ساختن بی علاقگی و یا احساسی بدتر به مارگارت، در لحن صدایش حالت احترام آمیز اما تصنعی وجود دارد که مشخصه ی حرف زدن با وی است. بریک: چی می گی مگی؟ صدای آب اون قدر بلند بود که صداتو نشنیدم ... مارگارت: اه ... دارم بهت می گم ... یکی از اون جونورهای بی گردن لباس توری منو به کثافت کشوند. حالا بایس برم لباس عوض کنم. (کشو لباس را باز می کند و آن را با پا محکم می بندد.) بریک: چرا به بچه های «گوپر» می گی جونور بی گردن؟ مارگارت: واسه این که گردن ندارن، دلیل از این بهتر؟ بریک: یعنی اصلا گردن ندارند؟ مارگارت: من که نمی بینم. کله ی گندشون هم چین به تنه ی خرس شون چسبیده که دیگه گردنی واسشون نمونده. بریک: این که خیلی بده. مارگارت: آره خیلی بده. چون وقتی گردن نداشته باشن نمی شه گردن شون رو شکست، درست می گم یا نه؟ (پیراهنش را می کند و با زیرپوش ساتن و تور سفید می ایستد) آره درسته. همه شون جونورهای بی گردنن... تمام آدمای بی گردن، جونورن ... (صدای جیغ بچه ها از پایین شنیده می شود) می شنوی؟ صدای جیغ شونو می شنوی؟ نمی دونم اینا که گردن ندارن صدارو از کدوم حنجره درمیارن؟ باور کن امشب سر میز شام همچین عصبانی شده بودم که نزدیک بود یک جیغی بکشم که صداش بره اونور کوه قاف. به زن برادر نازنینت «مه» گفتم «عزیز جون، نمی شه غذای این دردونه ها رو سر یه میز دیگه بدی و یه رومیزی مشمایی هم روش بکشی؟ بچه ها همه جارو ریخت و پاش می کنن و این رومیزی های توری خیلی حیفه!» چپ چپکی به من نگاه کرد و گفت «واه، چه حرفا، روز تولد بابابزرگ؟ می خوای تا ابد از من دلخور بشه؟» ولی اینم بد نیست که بدونی بابابزرگ هنوز دو دقیقه با او پنج تا جونور بی گردن که هر چی تف و مف بود تو غذا می ریختن سر میز ننشسته بود که چنگالشو پرت کرد و داد زد «گوپر، تو رو سر مذهبت بیا این بچه خوک ها رو ببر تو آشپزخونه به آغل بند کن!» منو می گی، داشتم از خنده روده بر می شدم ...

• نویسنده: تنسی ویلیامز
• مترجم: پرویز ارشد
• انتشارات: مروارید