کتاب کیمی قوی می شود (خود خودم 6)

کتاب کیمی قوی می شود، جلد ششم از مجموعه ی خود خودم اثر الیزابت تسولر و تصویرگری داگمار گایسلر و ترجمه ی زهره حیدری شاهی از انتشارات گیسا به چاپ رسیده است.

این اثر در قالب داستانی کوتاه درباره ی دختر کوچکی به نام کیمی که به مهد کودک می رود، به کودکان می آموزد که چطور با اعتماد به نفس از پس کودکانی که در محیط هایی مانند مدرسه و مهد کودک آنها را اذیت می کنند، برآیند. برای ارتقای اعتماد به نفس در کودکان لازم است والدین به کودک احترام گذاشته و اجازه ی ابراز خود و توانمندی هایشان را دهند. همچنین کودکانی که از رابطه ی خوب و نزدیکی با والدینشان برخوردارند و به راحتی می توانند مشکلات و دغدغه هایشان را با آنان در میان بگذارند، امنیت بیشتری را تجربه می کنند. والدین احساساتی و یا والدینی که بیش از حد حامی کودک خود هستند این پیام را به کودک انتقال می دهند که او به تنهایی نمی تواند احساساتش را درک کند و خود را بشناسد، کودکی که احساسات خود را بشناسد به راحتی می تواند در شرایط دشوار با اعتماد به نفس بیشتری رفتار کند. در داستا ن کتاب کیمی زمانی که به مهد کودک می رود توسط چند بچه ی هم سن و سال خودش اذیت می شود، آن ها می خواهند به زور کیف جدید کیمی را از او بگیرند اما با ورود شخص دیگری به صحنه پا به فرار می گذارند. کیمی در کلاس تصمیم جدیدی می گیرد و ... .

مجموعه ی 7 جلدی خود خودم با سه هدف خودشناسی کودکان، رشد هوش هیجانی و مراقبت های جنسی از کودکان تهیه شده است. کودکان نیز مانند بزرگسالان احساسات مختلفی را تجربه می کنند اما برخلاف بزرگسالان با احساسات خود آشنا نبوده و به خوبی آگاه نیستند که چه رفتارها و عکس العمل هایی را باید از خود نشان دهند. این مجموعه سعی دارد کودکان را با برخی احساسات خود آشنا نموده و برخی از مهارت های خود مراقبتی را به او بیاموزد. این مجموعه برای گروه های سنی الف، ب و ج مناسب می باشد.

برشی از متن کتاب

امروز کیمی دلش می خواهد هر چه زودتر به مهد کودک برسد. چون کیف تازه اش را برداشته و کفش و لباس های تازه اش را پوشیده است. همه به او نگاه می کنند! کیمی دیگر بزرگ شده است. به زودی شاگرد مدرسۀ درست و حسابی می شود. به این بزرگی. دو نفر سر راهش سبز می شوند. کیمی می ایستد. نفس عمیقی می کشد: «خدا کند آن ها امروز کاری به کارم نداشته باشند.» کیمی آن ها را می شناسد. گریل که همیشه خرابکاری می کند و دوستش فریتس که زور می گوید. یک سال است که کار آنها همین است؛ یعنی از وقتی که بچه های بزرگتر مهد کودک به مدرسه رفتند و آن ها بچه های بزرگتر مهد شده اند. حالا گریل و فریتس می خواهند به همه زور بگویند و دور از چشم مربی ها بچه ها را اذیت کنند. کیمی می گوید: «از سر راهم بروید کنار!» و یک قدم جلوتر می رود. اما گریل و فریتس کنار نمی روند و فریادهای بدجنسانه می کشند. کیمی آهسته می گوید: «من که کاری به کارتان ندارم.» یواشکی دوروبرش را نگاه می کند، اما هیچ کس آن نزدیکی ها نیست که بقیۀ راه را همراه او برود. با ترس و لرز می گوید: «لطفاً به من کاری نداشته باشید. می خواهم بروم.» گریل ادای کیمی را درمی آورد و مسخره اش می کند: «لطفاً ... لطفاً به من کاری نداشته باشید ...!» فریتس می گوید: «نی نی کوچولوها اجازه ندارند به همین راحتی از اینجا رد شوند. کیفت را به ما بده! بعدش می توانی بروی!» کیمی آب دهانش را قورت می دهد و می گوید: «اگر به خانم بلومه نگفتم...» فریتس در حالی که مشتش را تکان می دهد، می گوید: «چی گفتی؟ نی نی کوچولو! تو جرئتش را نداری! جیکت در بیاید، حسابت را می رسیم.» کیمی کوچک و کوچک تر می شود. گریل می گوید: «نی نی کوچولو، نی نی کوچولو!» کیمی دیگر نمی تواند صدایی بشنود. کیمی دیگر نمی تواند جایی را ببیند. کیمی کوچک و کوچک تر می شود. خیلی کوچک. مثل یک موش کوچولو که صدایش در نمی آید. تا این که صدای پایی به گوش می رسد. صدا نزدیک و نزدیک تر می شود. کیمی دلش می خواهد یک سوراخ موش پیدا شود تا خودش را آنجا قایم کند. او متوجه نمی شود که گریل و فریتیس به سرعت برق غیب شده اند. کیمی می نشیند و گریه می کند. یک جفت کفش کنار کیمی می ایستد. کیمی می خواهد داد بزند: کمک! کمک! اما صدایش درنمی آید! صد امی گوید: سلام! کیمی با احتیاط سرش را بلند می کند. یک پسر بزرگ جلوی خودش می بیند. شاید یک پسر دوازده ساله. نکند او هم می خواهد کیمی را اذیت کند.؟ پسر از کیمی می پرسد: «چیزی شده؟» این طور که پیداست او نمی‌خواهد کیمی را اذیت کند. این طور نیست؟ کیمی می گوید: «هیچی نشده.» و فوری اشک‌هایش را پاک می کند. او حالا کمی خجالت می‌کشد. پسر می گوید: «پس چرا گریه می کنی؟ اون دو تا بچه فرار کردند، تو را اذیت کرده اند؟» کیمی سرش را تکان می‌دهد. او نباید چیزی بگوید. پسر می گوید: «که این طور. حالا بلند شو.» پاهای کیمی هنوز می لرزد. پسر دوباره می پرسد: «مطمئنی؟ مشکلی نیست؟ آن ها تو را اذیت کرده اند؟» کیمی دوباره سرش را تکان می دهد؛ چون نباید حتی یک کلمه بگوید و گرنه اوضاع بدتر می شود. کیمی می‌گوید: «چیزی نیست! من الان باید به مهدکودک بروم.» بعد برای پسر مهربان دست تکان می دهد و می رود.        

• رشد هیجانی کودکان - خود شناسی کودکان
• نویسنده: الیزابت تسولر
• مترجم: زهره حیدری شاهی
• تصویرگر: داگمار گایسلر
• انتشارات: گیسا