کتاب کسی به سرهنگ نامه نمی نویسد | گابریل گارسیا مارکز

درباره‌ی کتاب کسی به سرهنگ نامه نمی نویسد

کتاب "کسی به سرهنگ نامه نمی نویسد" رمانی خواندنی و جزء کتاب های گابریل گارسیا مارکز می‌باشد که سرنوشت غم‌انگیز زن و مردی پیر را روایت می‌کند. شخصیت اصلی داستان، سرهنگی بازنشسته است که همراه با همسرش در خانه‌ای حومه‌ی شهر زندگی می‌کنند. آن‌ها در شرایط مالی بسیار سختی قرار داشته و با فقر دست و پنجه نرم می‌کنند.

آگوستینو، پسر جوان این زوج مدتی پیش، به هنگام توزیع اعلامیه هایی با محتوای مطالبی ضد دولت، کشته شده و پدر و مادرش را در غمی بزرگ فرو برده است. این پسر، در زمان حیاتش، از یک خروس جنگی مراقبت می کرد و حالا این خروس، به عنوان تنها یادگار باقی مانده از او، توسط سرهنگ و همسرش نگه داری می شود. سرهنگ، سال ها پیش در طی جنگ داخلی، به دولت خدمت نموده و حالا با وجود گذشت مدت ها از آن دوره، هم چنان امید آن را دارد که حق الزحمه ی خدماتش را دریافت نموده و از طریق آن، هم به وضع زندگی اش سر و سامان بخشیده و هم این که، هزینه های پرورش خروس را تامین نماید.

نام عنوان کتاب نیز برگرفته از همین موضوع می باشد؛ در ادامه سرهنگ با مسائل و معضلاتی رو به رو می گردد که قصه ای جذاب را خلق کرده و خواننده را با خود همراه می سازد.

بخشی از کتاب کسی به سرهنگ نامه نمی نویسد

سرهنگ، تا در قوطی را باز کرد، دید که در آن، تنها به داندازه ی یک قاشق کوچک قهوه باقی مانده است. قهوه جوش را از روی اجاق برداشت. نیمی از آب را روی کف خاکی اتاق ریخت و با چاقو، داخل قوطی را آن قدر تراشید که آخرین خرده های قهوه، همراه با ذرات زنگ، به درون قهوه جوش افتاد.

سرهنگ، کنار اجاق نشسته و با حالتی حاکی از اعتماد و ساده دلی، انتظار می کشید. در حالی که منتظر جوش آمدن قهوه بود، این احساس به او دست داد که گویی، درون شکمش، قارچ ها و سون های سمی ریشه می دوانند. ماه اکتبر شروع شده بود و گذراندن ان روز صبح، به نظر دشوار می رسید... حتی برای آدمی چون او، که بارها از چنین صبح هایی جان سالم به در برده بود.

نزدیک به شصت سال – از خاتمه ی آخرین نگ داخلی تا به امروز – سرهنگ کاری جز صبر کردن و انتظار کشیدن نداشت. اکتبر، یکی از معدود چیزهایی تازه ای بود که از راه می رسید.

زنش که دید قهوه به دست به اتاق خواب می آید، پشه بند را بالا زد. شب پیش، دچار تنگی نفس شده بود و اینک، حالتی خواب آلود داشت.

با این حال برای گرفتن قهوه نیم خیز شد. زن پرسید:

- پس خودت چی؟

سرهنگ به دروغ گفت:

- من سهم خودم خورده ام. یک قاشق بزرگ باقی مانده بود.

در این هنگام ناقوس ها به صدا درآمدند. سرهنگ مراسم تدفین را فراموش کرده بود. در همان حال که زنش به خوردن قهوه مشغول بود، یک سر ننویش را از قالب درآورد؛ آن را تا سر دیگر لوله کرد و به پشت درآویخت. زن که داشت به مرد فکر می کرد، گفت:

- در سال 1922 میلادی به دنیا آمد؛ درست یک ماه بعد از پسر ما. در هفتم آوریل.

با مکث های ناشی از دشواری تنفس، به ذره ذره خوردن قهوه ادامه داد. از زن، تنها یک لایه پوست بر ستون فقراتی خمیده و خشک باقی مانده بود. به خاطر تنفس نامنظمش، هر وقت سوالی می کرد، صدایش لحنی طلب کارانه به خود می گرفت. قهوه اش را که تمام کرد، هنوز به فکر مرد مرده بود. گفت:

- خاک سپاری انسان در ماه اکتبر، باید وحشتناک باشد!

سرهنگ به حرف او توجه نکرد. پنجره را گشود. نشانه های ماه اکتبر را می شد در حیاط دید. به گیاهانی که رنگ سبزشان روز به روز تیره تر می شدند، و به برآمدگی های ریزی که کرم ها در گل ساخته بودند، خیره ماند. آن گاه حضور ماه شوم را دوباره در دل و روده اش احساس کرد. گفت:

- تا مغز استخوانم خیس شده ام!

زن جواب داد:

- خب، زمستان دیگر. از وقتی که باران شروع شده، مرتب به تو می گویم که با جوراب بخواب!

- یک هفته ست که با جوراب می خوبام.

باران، نرم و یک بند می بارید. سرهنگ ترجیح می داد پتویی پشمی به دور خود بپیچد و به ننو برگردد؛ ولی لجاجت بانگ ناقوس ها، مراسم تدفین را به او خاطر نشان کرد. زیر لب گفت:

- اکتبر است دیگر!

و به وسط اتاق رفت...

کتاب کسی به سرهنگ نامه نمی نویسد اثر گابریل گارسیا مارکز با ترجمه‌ی جهانبخش نورانی توسط انتشارات آریابان به چاپ رسیده است.

• نویسنده: گابریل گارسیا مارکز
• مترجم: جهانبخش نورانی
• انتشارات: آریابان