کتاب من از دنیای بی کودک می ترسم

کتاب من از دنیای بی کودک می ترسم نوشته ی هیوا مسیح در انتشارات دوستان به چاپ رسیده است.

هزار قطره باران از بالا می آید و بر گودالهای کوچک خیابان می بارد. حبابهای کم سال، وقت ترکیدن در نور کوچکی از دور می درخشند. نگاهم از اولین ردِّ پاها دور می شود، تا پاشنه کفشهای مرد که نوبت نگاه را از هم می گیرند. نگاهم بالا می رود. تا چاک پشتیِ بارانی اش. تا شانه های خیس و خمیده اش و بالاتر. از روی موهای خیس مرد که بوی دَم کرده ای از عرق و روغن می دهد، می چرخد تا در برابر صورتش بماند. مرد سربرنمی گرداند، فقط راه می رود. نگاهم می چرخد و در مقابل مرد سر برنمی گرداند، فقط راه می رود. نگاهم می چرخد و در مقابل صورت مرد می ماند. صورتی بی صورت. تیره با طرحی از چهره ای که باید باشد. با طرحی از دهان، بینی و چشم. آسمان برق می زند، یک لحظه روشن. حالا می توانم ببینم. چشمانی کوچک و نیمه باز، خسته و خیس، فرورفته در گودی صورت و پوستی چروکیده از رنج دیر سال. بینی و دهانی که زیر شال گردن کاموایی پنهان است.

(از متن کتاب)

فهرست

باب آشنایی به جای حرفهای همیشگی نامه ها: نامه اول: دفتری از نامه های پنهان نامه دوم: من از دنیای بی کودک می ترسم نامه سوم: کتاب پنهان نامه چهارم: می خواهم بخوابم، خسته ام نامه پنجم: با خودم حرف می زنم، می خندم، می گریم نامه ششم: بگذار دوباره سنتورها به ستایش انسان برخیزند داستانها: چای ریشه نعنا دوره باران ایلیای دامیل

برشی از متن کتاب

من از دنیای بی کودک می ترسم به تو اوضاع بد نیست. حالا دیگر مثل سابق نیستم، حالا می توانم تا کمی مانده به نیش آفتاب بیدار بمانم و به شهر پر از بهانه فکر کنم. به حرفهایی که از اول غروب با خودم آورده ام. این حرفهای باران خورده، این حرفهای خیسِ خیس، که آفتاب هم نمی تواند از رگهایش بگذرد. برایت چند شعر از نیما، سهراب و فروغ فرستاده ام و چند شعر از بروبچه های نزدیکترِ دوست. این شعرها را بخوان و بهانه مگیر. من تمام بهانه هایت را گرفته ام. شعر بخوان عزیز. آخر چطور می توانم از بهانه های تو حرف بزنم. تو می خواهی حرفهای شیرین بنویسم. می دانی، باید راحت زندگی کرده باشی تا حرفهای شیرین بزنی، اگر نه دنیا آن قدر تلخ است که رویای کودکی و نامه های عاشقانه هم نمی تواند آن را شیرین کند

نویسنده: هیوا مسیح انتشارات: دوستان