کتاب علامت چی - چارلز دیکنز

کتاب علامت چی نوشته چارلز دیکنز با ترجمه ابراهیم یونسی در نشر چشمه به چاپ رسیده است.

داستان کتاب در مورد یک کارمند راه آهن است که در نزدیکی تونلی که قطار از آن عبور می کند می نشیند و حوادث غیر مترقبه را با چراغی که در دست دارد به راننده قطار گزارش می دهد. او در وضعیت های غیر عادی با نشان دادن پرچم قرمز، به راننده هشدار می دهد که توقف کند. روزی این فردِ علامت چی، شخصی را می بیند که در نزدیکی تونل ایستاده و مدام دستش را به نشانه "ایست" تکان می دهد. او فورا چراغ در دستش را قرمز می کند تا راننده قطار توقف کند و بعد به سمت آن شخص می دود اما ناگهان متوجه می شود که او رفته است. این اتفاق چندین بار تکرار می شود و هر بار که علامت چی این فرد که دیگر از نظرش یک روح است را می بیند، یک اتفاق ناخوشایندی در قطار رخ می دهد. درست یک سال بعد این کارمند راه آهن شخصی را می بیند که در ابتدا حس می کند همان روح است اما وقتی متوجه می شود که این شخص، آن روحی که مدام می بیند نیست سرِ درد و دلش با او باز می شود و ماجراهایی که در ایستگاه راه آهن برایش رخ داده را برای آن مرد تعریف می کند. در واقع راوی قصه همین شخصی است که علامت چی با او برخورد می کند و داستان از زبان او روایت می شود. "علامت چی" که یک کتاب جیبی از مجموعه تجربه های کوتاه نشر چشمه است، داستانی هیجان انگیز دارد که مسلما از خواندن آن لذت خواهید برد.

برشی از متن کتاب

-هی آقا. مرد از نگریستن به خط ‌آهن بازایستاد، برگشت، سر برداشت و پیکر مرا بالای سرش دید. - راهی هست که از آن بتوانم پایین بیایم با شما صحبت کنم؟ او بی ‌این‌که پاسخ دهد به بالا، به من، نگریست، و من بی ‌این ‌که با تکرارِ بی ‌درنگ پرسش خود در فشارش بگذارم به پایین، به او، نگریستم. همان لحظه لرزش مبهمی در هوا و زمین دوید، که به‌سرعت به تکانی شدید بدل شد، و پس از آن به یورشی درحال پیش ‌آمدن، که موجب شد خود را پس بکشم، انگار به‌زور پایین ‌ام می ‌کشید. وقتی بخاری که به بلندای من بود و از قطار سریع ‌السیر بر خاسته بود از من گذشت و سبک بر فراز چشم ‌انداز تن کشید، باز به پایین نگریستم، و دیدم که او پرچم را که با آن به قطاری که می ‌گذشت علامت داده بود، باز می ‌بست. پرسش ‌ام را تکرار کردم. پس از درنگی که می ‌نمود طی آن سخت در من دقیق شده است، با پرچم پیچیده‌ اش به نقطه ‌ئی هم‌سطح من، در فاصله دویست سیصد یاردی، اشاره کرد. خطاب به او رو به پایین گفتم: «بسیار خوب!» و راه محل مزبور را در پیش گرفتم. در آن‌ جا خوب که دوروبرم را نگاه کردم، کوره ‌راه سنگ‌لاخ پیچ ‌پیچ سرازیری را یافتم، و همان را در پیش گرفتم. گودال فوق‌العاده عمیق بود و شیبی غیرعادی داشت. آن را در دل توده ‌ئی سنگ نم ‌ناک کنده بودند که هرقدر پایین‌ تر می ‌رفتم لزج ‌تر و نم ‌ناک ‌تر می‌ شد. به همین علل و جهات، دیدم مسافت آن اندازه طولانی هست که فرصت کنم آن اکراه و اجبار خاصی را که در نشان ‌دادن راه به خرج داده بود به یاد بیاورم. وقتی از سراشیب پرپیچ‌ و خم آن‌ قدر پایین آمدم که باز او را ببینم، دیدم که بر همان راهی که قطار اخیراً گذشته بود در میان ریل ‌ها ایستاده است، با حالتی که انگار منتظر بوده سروکله من پیدا شود. دست چپ را به چانه برده بود و آرنج چپ را بر دست راست خود که بر سینه‌ اش بود تکیه داده بود. چنان حالت انتظار و مراقبت داشت که من لحظه ‌ای درنگ کردم ــ محو این حالت او. راه ‌ام را به پایین ادامه دادم؛ چون از راه خارج شدم و به سطح خطوط آهن آمدم، و به او نزدیک ‌تر شدم، دیدم مردی است پریده ‌رنگ و تیره، با ریش سیاه، و ابروان بالنسبه پرپشت. پاسگاهش در پرت ‌ترین و ملال‌ انگیزترین جائی بود که به ‌عمرم دیده بودم. از هرسو دیوار سنگی مضرسی که آب از آن می ‌چکید همه چیز را از نظر پنهان داشته بود، مگر باریکه‌ ئی از آسمان را؛ چشم‌انداز یک‌ طرف فقط امتداد کج ‌و معوجِ این سیه ‌چال بزرگ بود؛ چشم‌ انداز کوتاه‌ ترِ طرف دیگر انتهایش نور قرمز کم ‌رنگی بود و دهانه کم ‌نورتر تونلی سیاه، که معماری حجیم و سنگین‌اش حال‌وهوای خشن و دلگیر و زننده ‌ئی داشت. نور آفتاب چندان کم به این نقطه راه می ‌یافت که بوی نم ‌و نا می ‌داد، و وزش باد سرد در آن چندان بود که بدن‌ ام مورمور می‌ شد، گویی از جهان طبیعی رخت بر بسته ‌ام.

(تچربه های کوتاه - 6) نویسنده: چارلز دیکنز ترجمه: ابراهیم یونسی انتشارات: چشمه