کتاب رویای تبت - فریبا وفی

کتاب رویای تبت نوشته فریبا وفی توسط نشر مرکز به چاپ رسیده است.

"رویای تبت" رمانی عاشقانه می باشد که سرگذشت زندگی سه زن عاشق و در عین حال شکست خورده را روایت می کند. شخصیت های اصلی داستان "شیوا"، "شعله" و "فروغ" نام دارند. "فروغ" زنی سرخورده و عاشق است که به دلیل ناباروری از همسر اول و عشق ابدیش جدا شده و سپس تن به ازدواج با مردی به نام "مهرداد" می دهد. مهرداد از جمله مردان سرد، بی روح و خشنی است که فروغ را زنی هرزه می نامد و پسری به نام "جاوید" دارد. این پسر، از همان دوران کودکی به آزار و اذیت نامادری اش پرداخته و همواره او را مورد بی عدالتی و سرزنش قرار می دهد. "شیوا" نیز زنی مبارز سیاسی و خواهان برقراری عدالت در جامعه است و در همین مسیر با جاوید که یکی از فعالان سیاسی می باشد آشنا شده و به او دل می بندد. سرانجام این رابطه ی عاشقانه به ازدواج ختم می شود. اما شیوا بر خلاف تصورات و رویاهایش، در طی زندگی زناشویی با بن بست و ناامیدی رو به رو می گردد؛ به طوری که تمام احساساتش به جاوید از بین رفته و کم کم به یکی از دوستان همسرش به نام "صادق" علاقه مند می شود. در سویی دیگر از داستان نیز، "شعله" خواهر شیوا قرار دارد که وی هم، به تازگی عشق خود را از دست داده و از او جدا شده است. نویسنده با بهره گیری از توانایی سرشار خویش به شرح این روایت های جذاب و مهیج پرداخته و خواننده را با خود همراه می کند.

برشی از متن کتاب

شیوا! بلند شو که گند زدی. همیشه من گند می زنم، این دفعه نوبت توست. کی باور می کرد شیوای متین و معقول این کار را بکند. یک لحظه انگار همه زیر فلاش دوربین خشکمان زد. حالا می فهمم که همه یک جور تعجب نمی کنند. جاوید صورتش جمع شد انگار تنگش گرفت و چیزی نمانده بود اختیارش را از دست بدهد. مامان چشم هایش دو دو می زد و به نوبت به من و تو نگاه می کرد که مطمئن شود اشتباه ندیده است من لباس محلی بلندی پوشیده بودم و در همان حالت ایستاده، مانده بودم مثل عروسک هایی که توی شیشه ی استوانه ای در نمایشگاه های محلی می گذراند، با دست های باز و نگاه مات. از دیگران چیزی یادم نمی آید. توده ی متحرکی بودند که از فاصله ی دور احساس می شدند ولی آن سکوت غافل گیر کننده را هنوز هم احساس می کنم. مهمان ها به سرعت دهان شان را بستند تا بهتر ببینند. تعجبم از این است که چطور توانستی آن همه چشم مراقب را نادیده بگیری. تو که چشم های زندگی ات بیش تر از هر کس دیگری بود و لابد به تلافی آن همه چشم بود که یک دفعه کور شدی و در صورتت یک جور شادی رها شده نشست، یک جور نشاط آرام و بی نقص پوست صورتت برق می زد و گوش ات انگار به موسیقی دیگری غیر از آن چه همه می شنیدیم بود. این حالت را خوب می شناسم. حالتی است که زن عاشق دارد وقتی که به رختخواب مرد مورد علاقه اش می رود، حالت کرختی نرم و هشیار بدن. همان جا فکر کردم همه ی زن ها ذاتا این حالت را می شناسند حتی اگر آن را سال های سال پنهان کنند و یا شانس این را نداشته باشند که اجرایش کنند، بعضی ها برای تمام عمر و تو به مدت شانزده سال. تو و جاوید مثل دو راهب که برای انجام مراسم کهنه ای وارد می شوند، به اتاق خواب می رفتید. شاید هم برای روشن کردن شمع می رفتید که اگر یلدا و نیما نبودند باور دومی آسان تر بود. در طول روز نشانی از رد و بدل عاشقانه یا هم دستی محرمانه ای که نشان دهنده ی کاری مشترک و لذت بخش بین شما باشد، دیده نمی شد. جاوید از آن مردهایی نبود که توی آشپزخانه گیرت بیاورد و خودش را از پشت به تو بچسباند و تو از آن زن هایی نبودی که به بهانه ی برداشتن چیزی خم شوی و خوشت بیاید گردی سینه هایت از آن بالا دیده شود. کاری که فروغ می کرد و اهمیت نمی داد تخت سینه اش مثل چرم کهنه ای است که بعضی کفاشی ها از دیوار آویزان می کنند. مامان می گفت: «روزی که شیوا با جاوید رفت باورمان نشد به ماه عسل می رود. فکر کردیم لابد مثل همیشه به مسابقه ی والیبال می رود.» مهریه ات یک شاخه گل بود که تا حالا صد دفعه خشکیده بود و تو خوشت می آمد به جاوید بگویی جانم آزاد و مهرم حلال و جاوید هم...

• نویسنده: فریبا وفی
• انتشارات: مرکز