کتاب خاطرات اردیبهشت - جعفر مدرس صادقی

کتاب خاطرات اردی بهشت نوشته ی جعفر مدرس صادقی توسط نشر مرکز به چاپ رسیده است.

شخصیت اصلی داستان، پیرمردی تنها است که سه سال پیش همسرش را به طور ناگهانی از دست داده و به روایت زندگی خویش می پردازد. "تهمینه"، دختر وی، با شوهر و فرزندانش زندگی کرده و بیش تر اوقات، به دلیل مشغله ی کاری و زندگی زناشویی، فرصتی برای ملاقات با پدرش ندارد اما همواره از طریق تلفن، با او در ارتباط است. اصل ماجرای زندگی این مرد، در یکی از همین روزها و زمانی رخ می دهد که دچار سکته ی خفیفی شده، با دخترش تماس گرفته و از او درخواست کمک می کند. "تهمینه" نیز به سرعت خود را به پدر رسانده و وی را به بیمارستان انتقال می دهد. پس از یک جراحی موفق و مراقبت های شبانه روزی بالاخره، پیرمرد از بیمارستان مرخص می شود. در این هنگام، تهیمنه از، "طاها"، دوست و راننده ی سابق اداره ی پدرش، تقاضا می نماید تا هر شب به خانه ی او رفته و ضمن سپری کردن اوقات خود در آن جا، مراقب پدرش نیز باشد. اما پیرمرد به شدت از این قضیه ناراحت بوده و تمام تلاش خود را می کند تا به هر بهانه ای عذر طاها را بخواهد. ولی با مخالفت های "تهمینه" و اصرارهای او بر ماندن طاها مواجه می گردد. تحت این شرایط دشوار، مرد قصه تصمیم می گیرد، دست به قلم شده و به نگارش خاطرات زندگی خویش بپردازد؛ در پی اتمام نگارش خاطرات، ماجراهایی خواندنی و پرکشش خلق شده و خواننده را مجذوب داستان می کند.

برشی از متن کتاب

سال خورشیدی برای همه ی مردم دنیا دوازده ماه است، اما برای من تا همین یک سال پیش فقط دوازده روز بود: از اول فروردین تا دوازدهم. صبح اول فروردین، دخترم با شوهرش و بچه هاش و بعد همه ی فامیل یکی یکی و گروه گروه می آمدند دیدن من که مثلا بزرگ فامیل بودم و من هم با زنم از دوم فروردین راه می افتادیم می رفتیم بازدید همه ی آن هایی که آمده بودند – یک منزل پیش از ظهر و یک منزل بعد از ظهر. از بزرگ ترهای فامیل بگیر تا کوچک ترها. تا دوازدهم فروردین که نوبت می رسید به دخترم تهمینه. زنم که مرد، هیچ فرقی نکرد. فقط توی همین دوازده روزه ی سال بود که دوست و آشنا و فامیل می آمدند دیدن مان. سیزدهم که هیچ. به حساب نمی آمد. چون که هیچ کس سر جای خودش نیست. اما از چهاردهم همه چی دوباره می افتاد روی روال معمول و روز از نو و روزی از نو. دیگر هیچ کس سراغی از ما نمی گرفت. نه دیدی در کار بود، نه بازدیدی. هر کسی می رفت توی لاک خودش تا اول فروردین سال بعد. زنم زن خوبی بود. مگر زن بد هم داریم؟ سه سال پیش به رحمت ایزدی پیوست. رفته بودم پیاده روی، وقتی که برگشتم، دیدم روی کاناپه جلوی تلویزیون دراز به دراز افتاده است و نفس نمی کشد. کنترل تلویزیون هم هنوز توی دستش. تلویزیون روی کانال یک بود. دعوای ما همیشه فقط همین بود. من می زدم روی کانال سه و از همه ی برنامه ها هم فقط ورزشی تماشا می کردم و از ورزشی هم فقط فوتبال و از فوتبال هم فقط بازی تیم های اروپایی، اما او می زد روی کانال یک و هیچ انتخابی هم توی کارش نبود، همه را از دم تماشا می کرد. معتقد بود اخبار کانال یک از اخبار کانال های دیگر موثق تر است و سریال کانال یک از سریال کانال های دیگر بامزه تر است. مثل این که فرقی هم داشت. دائم نشسته بود پای تلویزیون و هم اخبار ساعت دوی بعد از ظهر را تماشا می کرد و هم اخبار ساعت هفت شب و هم اخبار ساعت نه شب. مثل این که فرقی هم داشت. و همه ی سریال ها را هم از اول تا آخر تماشا می کرد. تا آخر شب. و تکرار همان سریال فردا بعد از ظهر. ما هیچ اختلاف سلیقه ی دیگری با هم نداشتیم، مگر همین که تلویزیون از صبح تا شب روشن بود و آن هم فقط روی کانال یک. همان چیزی که روی سنگ قبرش نوشته اند: مادری فداکار و همسری مهربان. یا: مادری مهربان و همسری فداکار. چه فرقی می کند؟ این چیزها را روی سنگ قبرها بی خودی نمی نویسند. همه ی یک زندگی را خلاصه می کنند توی این چند کلمه تا بدانی که دیگر نباید حرفی درباره ی او بزنی و بعدش هم می گویند پشت سر مرده نباید حرف زد. خب، باشه، ما هم حرفی نمی زنیم. ما که می گویم، منظورم من است. دیگر باید عادت کنم. بعد از سه سال هنوز عادت نکرده ام که دیگر نباید بگویم ما...

نویسنده: جعفر مدرس صادقی انتشارات: مرکز