کتاب بی زمستان - منصور ضابطیان

کتاب بی زمستان به قلم منصور ضابطیان در نشر مثلث به چاپ رسیده است.

کتاب "بی زمستان"، سفرنامه ای خواندنی است با بیانی دل نشین و روان، که به راحتی با خواننده ارتباط برقرار می کند. در طی این کتاب، "منصور ضابطیان"، سفر پرماجرای خود به کشورهای تاجیکستان، آذربایجان و گرجستان را تشریح می کند؛ بنا بر اظهارات شخصی نویسنده، ایشان ابتدا قصد داشته است که در طول چهار فصل بهار، تابستان، پاییز و زمستان، به کشورهای مختلف در همسایگی ایران رفته، از جزئیات این سفرها برای مخاطب، نقل کند اما از آن جایی که مشغله های کاری و زندگی، به وی فرصت سفر در فصل زمستان را نداده، و ایشان نیز تمایل نداشته که اثر خود را با یک سال تاخیر منتشر نماید، بنابراین کتاب را با سه سفر صورت پذیرفته در سه فصل اول سال، تدوین نموده، از همین روی عنوان آن را نیز، بی زمستان برگزیده است.

وی ایام نوروز و بهار را در تاجیکستان سپری کرده، به نقاط مختلف این سرزمین رفته، و شاهد مراسم نوروزی و آیین زیبای تاجیکی ها برای شروع سال جدید بوده است. همان طور که خود نویسنده نیز در مقدمه ی کتاب اذعان داشته، نثر نگارش این سفر، همانند شیوه های گذشته ی ایشان و با همان زبان و نثر صمیمی و خودمانی همیشگی اش می باشد اما از آن جایی که سفر دوم و تابستانی اش را به دعوت موسسه ی نشنال جئوگرافی، و با هدف تدوین گزارشی در رابطه با کشور آذربایجان، به این موسسه انجام داده، خواننده با نثری جدی و متفاوت از روال همیشگی آقای ضابطیان مواجه می شود و بخش آخر نیز، که سفر پاییزی او به گرجستان می باشد، اطلاعات مفید و جامعی را در قالب متنی کوتاه و مختصر، در اختیار مخاطب قرار می دهد.

فهرست

مقدمه تاجیکستان / دوشنبه ی بهار جمهوری آذربایجان / تابستان آذری گرجستان / پاییز تفلیس

برشی از متن کتاب

اگر کسی تصور کند در سفر به آذربایجان تنها باید به باکو بسنده کند، اشتباه کرده است. جمهوری آذربایجان با وسعتی 86000 کیلومتر مربعی جلوه های مختلفی از جغرافیا و اقلیم را در کنار رفتارهای فرهنگی – اجتماعی مختلف به نمایش می گذارد. از جاده های کوهستانی و خشک تا جنگل های مرطوب و سرسبز. هر چه از باکو به سمت شمال برویم، جایی که «شکی»، یکی از مهم ترین شهرهای آذربایجان، در آن جا قرار دارد، تغییرات فرهنگی بیش تر به چشم می خورد. سنت های برآمده از فرهنگ ایرانی که دلیل اصلی اش همسایگی باکو با ایران است، رفته رفته جای شان را به فرهنگ روسی و گرجی می دهند. هر چند نمی توان به درستی خط کشی مشخصی بین این دو کرد. در مسیر «شکی» یکی از عجیب ترین موزه های دنیا را می بینم. البته شاید نشود آن را یک موزه ی کامل نامید، چون شباهتی به موزه های معمول در هیچ کجای دنیا ندارد، اما آذری ها ترجیح می دهند آن را موزه بنامند. ورودی خاک خورده ی موزه قفل است و برای پیدا کردن کسی که در را باز کند کمی معطل می شویم. اما معطلی اصلی زمانی است که می فهمیم لامپ های موزه سوخته و باید منتظر بمانیم تا چند لامپ از خانه های روستای نزدیک آورده شود. کسی که این حرف ها را می زند و تلاش فراوانی می کند تا هر چه زودتر منابع نوری فراهم شود، زنی 58 ساله است به اسم «انتظار بدلوا». او که سنش بیش تر از این ها به نطر می رسد، باستان شناس است و درباره ی موزه ای که مسئولیت نگهداری اش را بر عهده دارد به شدت عاشقانه حرف می زند. مسئولیت اصلی با «نصیب مختارف» 64 ساله بوده که از سال 1951 تا الان در همین روستای کوچک زندگی کرده، اما حالا به خاطر سکته ی ناقصی که کرده و یکی از دست هایش از کار افتاده و به درستی هم نمی تواند صحبت کند، مجبور است فقط حرف های «انتظار» را به تکان دادن سر تایید کند. موزه درواقع یک سایت باستان شناسی است که تخستین بار در سال 1926 حفاری هایی در آن صورت گرفته. اسکلت هایی که نصفه و نیمه از خاک بیرون آمده اند، در کنار وسایلی که متعلق به صاحب شان بوده اند در دهلیزهای تو در تویی به نمایش گذاشته شده اند. مهم ترین ویژگی این نمایش این است که هر چیزی درست سر جای خودش باقی مانده است. هیچ استخوانی جا به جا نشده و باستان شناسان تنها پوسته های خاک را کنار زده اند و میراث تاریخی را به سطح آورده اند. آن طور که «انتظار» می گوید این یک دهلیز اختصاصی برای ثروتمندانی بوده که بنا به سنت دیرین، جسدشان همراه با وسایل شخصی ارزشنمدشان به خاک سپرده می شده است. بقایای کشف شده در دهلیزها عمری بین سه تا پنج هزار سال دارند و یکی از نکات عجیب این است که اجسادی نزدیک به هم می توان پیدا کرد که فاصله ی تاریخی شان بیش از ده قرن است! با آن که این منطقه بیش تر یک سایت کاوشگرانه ی اختصاصی برای ...

• سفرنامه و عکس های تاجیکستان، آذربایجان و گرجستان
• مولف: منصور ضابطیان
• انتشارات: مثلث