کتاب گیرنده شناخته نشد – کاترین کرسمن تیلور

برشی از متن کتاب

گالری شولتز، ایزنشتاین، سان فرانسیسکو، کالیفرنیا

12 نوامبر 1932

آقای مارتین شولتز

مونیخ، آلمان

مارتین عزیزم:

سرانجام به آلمان برگشته ای، چقدر دلم می خواست جای تو بودم. از زمان دانشجویی دیگر این کشور را ندیده ام اما جاذبه ی اونتر دن لیندن هنوز در من باقی است، همان طور هم بلند نظری، آزادی فکر، بحث ها، موسیقی و دوستی هایی بی ریایی که آن جا شناخته ام از خاطرم نرفته است. اکنون حتی با فکر نجیب زاده های دهاتی، با پروی و روحیه و فخر نظامیش نیز غریبه گشته ایم. تو به آلمان دموکراتیک بازگشته ای، سرزمین فرهنگ ها که در آن آزادی سیاسی در حال استقرار است. زندگی در آن جا واقعا باید دلپذیر باشد.

نشانی خانه ی جدیدت مرا تحت تاثیر قرار داد. خوش حالم که راه برای الزا و بچه ها سخت نبوده است.

من شخصا مثل تو خوشبخت نیستم. صبح های یک شنبه عجیب احساس تنهایی می کنم. مرد مجرد بیچاره ای شدم که هیچ هدفی در زندگی ندارد. اکنون، در یک شنبه های آمریکاییم، با نیروی فکر، به آن سوی دریای پهناور پرواز می کنم. خانه ی بزرگ قدیمی را روی تپه ها مجسم می کنم و گرما و شوق استقبالت در نظرم جلوه گر می شود. همیشه می گفتی روزی را که بی هم سپری کنیم چیزی کم دارد.

الزای عزیزمان به نظر می آید که با خوش رویی و چهره ی نورانیش به طرفم می دوید و فریاد می زد: «ماکس، ماکس!» و سپس دستم را می گرفت و مرا به داخل می کشاند و یکی از بطری های شناپس مورد علاقه ام را باز می کرد. و پسرهای نازنینت، به خصوص هانریش زیبا، وقتی دوباره ببینمش حتما برای خود مردی شده است.

و خاطرات شام ها … آیا روزی می رسد که مثل آن وقت غذا بخورم؟ حالا به رستوران می روم و در مقابل روست بیف در رویای غذای محبوبم فرو می روم، خوراک ژامبون داغ با نان و سس شراب بورگونی اش و Spatzle. به به! ماکارونی های ریز تازه و Spargeel، مارچوبه های بی نظیر. نخیر این طور که معلوم است به غذاهای امریکایی خو نخواهم گرفت. یادش بخیر شراب هایی که با احتیاط بسیار از کشتی های آلمانی می رسید و جام های مالامال از شراب ما که برای چهارمین، پنجمین و ششمین بار به سلامتی یک دیگر می نوشیدیم …

خیلی کار خوبی کردی رفتی. علی رغم تمام موفقیت هایت در این جا، هرگز امریکایی نشدی، و حالا که کار و بار ما گرفته است وقتش بود پسرهای قوی هیکلت را به وطن های شان برگردانی تا درست تربیت بشوند. حتما الزا هم دلش برای قوم و خویشانش تنگ شده و آن ها هم از دیدن او خوش حال خواهند شد. هنرمند آس و پاس آن وقت ها، حالا نان آور خانواده شده. این موفقیت کوچکی است که می دانم متواضعانه با آن برخورد خواهی کرد.

کارها هم چنان خوب پیش می رود. خانم لوین تابلوی پیکاسوی کوچک را به همان قیمتی که می خواستیم خرید، از این بابت به خودم تبریک می گویم! گذاشته ام که کم کم خانم فلشمن پیر با پای خودش بیاید و این …