کتاب چهار رساله در باب زندگی – سنکا

برشی از متن کتاب

سرنُوس: سنکا! آن گاه که در خود می نگرم چنین به نظرم می آید که برخی رذائلم بدان حد آشکارند که می توانم بر آنان دست بگذارم؛ برخی دیگر، اما کمتر به چشم می آیند و در گوشه ای پنهان شده اند، رذائلی دیگر نیز هستند که نه پیوسته، بلکه گهگاه به تناوب می آیند و می روند و باید اذعان کنم که همین دسته ی آخر تاکنون بیش از باقی رذائل مرا به دشواری افکنده است، همچون دشمنی که هیچ گاه در جایی توقف نمی کند و به محض دست دادن فرصت بر تو می نازد و به تو نه فرصت می دهد که همچون جنگ های مرسوم مهیای نبرد شوی و نه آنکه همچون زمان صلح سلاح از تن برگیری. با این وصف، حالی که اغلب خود را در آن می یابم، با کمال صداقت( زیرا چرا باید با تو سخن راست نگویم؟ مگر نه اینکه با طبیبان چنین می کنم؟) این است که نه از آن چیزهایی که مرا می ترسانند و منفور من اند رها شده ام و نه آن که یکسره در چنبره ی قدرت ایشان اسیرم؛ خود را در موقعیتی می بینم که گرچه بدترین آن ها نیست، موقعیتی است مستحق شکوه و آزردگی: من نه بیمارم، نه تندرست. نیازی نیست مرا متوجه این مطلب کنی که فضائل، گرچه در آغاز شکننده اند، به مرور زمان به استواری و استحکام دست می یابند…