کتاب پیرمرد مهربان و دختر زیبا – ایتالو ازوِو

برشی از متن کتاب

ساعت ملاقات کم و بیش فرا رسیده بود. این درگیری اخلاقی کار انتظار کشیدن را آسان کرده بود. نیات انسان دوستانه پیرمرد مهربان، تا رسیدن به خانه به قوت خود باقی بود و به او قدرت همان فاتحی را که صبح از تراموا پیاده شده بود می ‌بخشید.
بعد از رسیدن به خانه هم تغییری در نیاتش ایجاد نشد اما اعمالش با آن هم خوانی نداشت. دعوت کردن دختر جوان به شام، کاری نبود که یک انسان نیکوکار بکند. چند قوطی خوراکی های خوشمزه را باز کرد و شام مختصر و بسیار مطلوبی تهیه دید. روی میز میان دو لیوان کریستال، یک شیشه شامپانی گذاشت با این حال زمان به کندی می گذشت.
بالاخره دختر جوان آمد. لباس بهتری نسبت به صبح به تن داشت، اما این در اصل قضیه تفاوت ایجاد نمی ‌کرد چون نمی ‌توانست از این خواستنی تر باشد. پیرمرد در برابر شیرینی ها و شمع ها نیز ظاهری پدرانه به خود گرفته بود که دختر توجهی به آن نداشت. چون چشم های معصومش به شام خوشمزه خیره بود. پیر مرد به او گفت که خیال دارد کمی زبان آلمانی به او یاد بدهد که برای کار پیدا کردن به آن نیاز داشت و دختر چیزی به او گفت که تکلیف را روشن کرد. او اعلام کرد که برای کار تمام وقت آمادگی دارد به شرط اینکه نیم ساعت وقت برای استحمام داشته باشد. پیرمرد خنده سر داد. پس خیلی وقت است که همدیگر را می شناسیم. شما همون دختر جوانی نیستی که با مادرتان پیش من آمدی؟ آن خانم عزیز. حالشان چطور است؟
اولین صحبت ها واقعا تعیین کننده بود، قبل از هرچیز پیرمرد فهمیده بود که از مدت‌ها پیش یکدیگر را می ‌شناختند. طول زمان، بَعد جدی تری به ماجرای عشقی می دهد. و بعد هم، ضمانت استحمام روزانه خصوصاً برای یک آدم پیر، اهمیت بارزی دارد. حال که فکرش را می کرد می ‌توانست کمابیش بفهمد چرا مادر دختر موضوع استحمام را پیش کشیده بود. رفتار نوع دوستانه اش یک باره محو شد. با خنده ای که در چشم هایش بود به دختر نگریست، گویی به درگیری های اخلاقی خودش می خندید. دست دختر را گرفت و او را به سوی خود کشید.
پیرمرد می خواست به همان سرعت ظاهر انسان دوستانه را به خود بگیرد. حفظ چهره منفور یک اغفالگر دیگر چه فایده داشت؟ ذوق به خرج داد. دیگر صحبتی از کار و اشتغال به میان نیاورد. در عوض خیلی زود به او پول داد. بعد از لحظه ای تردید بار دیگر مبلغی جداگانه به او داد. این بار برای آن خانم عزیز. برای مادرش. یک آدم نوع دوست، لازم است برای حفظ ظاهر کسانی که استحقاقش را ندارند هم پول بدهد. بعد هم در حقیقت آدمهای پیر همیشه قسطی پول می دهند در حالی که جوان ‌ها با یک حرکت جیب شان را خالی می ‌کنند. حالا بماند که بعدا پشیمان می ‌شوند. به این ترتیب، وظیفه دشوار دو دفعه اول قبول کردن و دو دفعه وانمود به نخواستن آن به گردن دختر افتاد. یک دفعه آن آسان است و برای همه شان پیش می ‌آید. اما دفعه دوم دختر موفق به یافتن تنوع لازم در واکنش هایش نشد و حرف ها و حرکات دفعه اول را مثل ماشین تکرار کرد. اگر قرار بود دفعه سومی هم در کار باشد باز می گفت: “پول؟ من نمی‌خواهم!” و با اعلام “اما من تو را دوست دارم” آن را می گرفت. بعد از دفعه دوم دختر کمی مشوش شد و پیرمرد ناراحتی او را به حساب بی اعتنایی اش گذاشت.