کتاب ویس و رامین – فخرالدین اسعد گرگانی

برشی از متن کتاب

سپاس و آفرین آن پادشا را

که گیتی را پدید آورد و ما را

.

بدو زیباست ملک و پادشاهی

که هرگز ناید از ملکش جدایی

.

خدای پاک و بی همتا و بی یار

هم از اندیشه دور و هم ز دیدار

.

نه بتواند مر او را چشم دیدن

نه اندیشه در او داند رسیدن

.

نه نیز اضداد بپذیرد نه جوهر

نه زان گردد مرو را حال دیگر

.

نخست او را عرض با جوهری یار

که جوهر پس از او بوده است ناچار

.

نشاید وصف  او گفتن که چون است

که از تشبیه و از وصف او برون است

.

به وصفش چند گفتن هم نه زیباست

که چندی را مقادیر است و اجزاست

.

کجا وصفش به گفتن هم نشاید

که پس پیرامنش چیزی بباید

.

به وصفش هم نشاید گفت کی بود

کجا هستیش را مدت نپیمود

.

و گر کی بودن اندر وصفش آید

پس او را اول و آخر بباید

.

نه با چیزی به پیوسته است دیگر

که پس باشند در هستی برابر

.

نه هست او را نهاد و حد و مقدار

که پس باشد نهایاتش پدیدار