کتاب همیشه نگرانم! – نردبان

برشی از متن کتاب

اسم من ویلما جین است. صبح چهارشنبه نمی خواستم از رختخوابم بیرون بیایم … چون که دلم نمی خواست به مدرسه بروم … برای همین هم خودم را به خواب زدم.

نگرانی مریضم کرده بود.

هر روز صبح، وقتی از خواب بیدار می شوم حالم خوب است، اما بعد…

دهانم خشک می شود، گلویم می گیرد، دندان هایم را به هم فشار می دهم، احساس می کنم اوضاع خیلی بد است، دل پیچه می گیرم، زانوهایم قفل می شوند، صورتم داغ می شود. نگرانم نگرانم نگران!

آخر می دانی من ویلما جین هستم ماشین نگرانی!

روز چهارشنبه نگران امتحان املا بودم.

اگر املای کلمه ای را فراموش کنم چی؟

اگر همه زودتر از من امتحانشان را تمام کنند چی؟

نگران ریاضی هم بودم. اگر خانم معلم من را ببرد پای تخته که جلوی همه مسئله ی ریاضی حل کنم چی؟

اگر باز هم بچه ها موهایم را مسخره کنند چی؟

اگر مسئله را اشتباه حل کنم چی؟

اگر این را توی روزنامه ی مدرسه بنویسند چی؟

خانم معلم همین جوری نگرانی هایم را نوشت. بعد یک خط بزرگ وسط تخته کشید . بالای آن نوشت : «نگرانی هایی که می توانم کنترل کنم.» پایین تخته نوشت: «نگرانی هایی که نمی توانم کنترل کنم». بعد از من خواست برچسب نگرانی هایی را که فکر می کنم می توانم کنترل کنم در قست بالای تخته بچسبانم:

«ویلما جین، من خوب می دانم چکار کنم. کمکت می کنم تا از شر این نگرانی ها خلاص شوی. نگرانی های تو را خیلی راحت می شود از بین برد. حالا بگذار بروم سراغ چند تا فوت و فن خیلی خوب که فقط معلم ها بلدند.»

«اگر سر امتحان وقت بیشتری خواستی، کمی وقت اضافه به تو می دهم. اگر قرار باشد پای تخته مسئله حل کنی، شب قبل مسئله ی خودت را بهت می دهم تا توی خانه تمرین کنی.»

«لیست غذاهای هر هفته را می دهم تا روزهایی که خوراک سبزیجات داریم، برای خودت ناهار بیاوری.

خواهرم آرایشگر است قرار است در هفته ی بهداشت یک روز بیاید این جا و به همه بچه ها یاد بدهد چه کار کنند تا موهایشان خوب و مرتب باشد.»

«می توانیم بازی های گروهی و مسابقه های جالبی برای زنگ های تفریح در نظر بگیریم. حتی می توانیم برنامه ی ناهار گروهی ترتیب دهیم. این طوری، بازی کردن با دیگران برای تو آسان می شود.

من به تو کمک می کنم تا در طول روز وسایلت را پخش و پلا نکنی که وقتی زنگ خورد سریع جمع و جور کنی و از اتوبوس جا نمونی.»

چون هیچ کس نمی تواند درباره ی آب و هوا کاری کند، برای این جور نگرانی ها، به کلاه نگرانی نیاز داریم. کلاه نگرانی را روی سرت بگذار و به همه ی چیزهایی فکر کن که نمی توانی درباره ی آن ها کاری کنی. این طوری همه ی فکرها از سرت بیرون می آیند و توی کلاهت جمع می شوند. حالا کلاهت را از روی سرت بردار. کلاه. نگرانی هایت را توی خودش نگه می دارد. هر وقت به نگرانی هایت احتیاج داشتی کلاه را دوباره روی سرت می گذاری و به آن ها فکر می کنی.