کتاب هزار خورشید تابان | اثر خالد حسینی | مروارید

برشی از متن کتاب

مریم با خود فکر کرد عجب دختر خوش شانسی ست، با این که خانه اش بر اثر اصابت موشک به تلی از خاک و دود مبدل شده، ولی با چند تا زخم ناچیز جان سالم به در برده. به این ترتیب، حال دختر کم کم بهتر می شد. غذای بیشتری می خورد، خودش موهایش را شانه می زد. خودش حمام می کرد، دیگر غذایش را در طبقه ی پایین، پیش مریم و رشید می خورد.

ولی گاهی بی اختیار چیزی یادش می افتاد و در سکوت مطلق فرو می رفت و یا مدتی بدخلق می شد. منزوی می شد و از حال می رفت. نگاهش بی روح می شد. کابوس می دید و حمله های عصبی بهش دست می داد. بالا می آورد.

گاهی هم افسوس می خورد.

یک روز گفت ” من حتی نباید این جا باشم. ”

مریم داشت ملافه ها را عوض می کرد. دختر از روی فرش نگاهش می کرد و زانوی زخمی اش را توی سینه جمع کرده بود.

” پدرم می خواست خودش جعبه ها را بیرون ببرد. کتاب ها را. گفت که جعبه ها برای من سنگین است. ولی من قبول مکردم. خیلی ذوق زده بودم. وقتی آن اتفاق افتاده، کسی که می بایست داخل خانه باشد من بودم. ”

مریم ملافه ی تمیز را تکاند و روی تخت خواب پهن کرد. به دختر نگاه کرد، به موهای بور مواجش، به گردن باریک و چشم های سبزش، به گونه های برجسته و لب های قلوه ای اش. یادش افتاد که وقتی دختر کوچولو بود، او را توی خیابان می دید که توی راه تنور دنبال مادرش تاتی تاتی می کرد، برادر کوچک ترش که دسته مویی روی گوشش بود، او را قلمدوش می گرفت. با پسر نجار تیله بازی می کرد.

دختر هم به او نگاه می کرد، انگار منتظر بود مریم حرف خردمندانه ای بزند، چیزی دلگرم کننده بگوید. ولی مریم چه حرف خردمندانه ای داشت که به او بزند؟ چه دلگرمی ای؟ یاد روزی افتاد که ننه را دفن کردند و این که وقتی ملا فیض الله برایش از آیه های قرآن خواند، چه قدر کم آرام شده بود…