کتاب نامه ای به ندیده ام | محمدجعفر مصفا

درباره‌ی کتاب نامه ای به ندیده ام

(آیا متوجه ارتباط این کیفیت‌ها از لحاظ مانعیت آن‌ها برای تحقق آگاهی و رهایی هستی!؟ این یک تشبیه است که انسان در بیابان تاریک و ناهموار، و در برهوت توهمات خشک و مردۀ ذهن خود گم شده است و شلاق مقایسه در پشت ذهن او نهفته است؛ و مدام ذهن را تهدید به فرود آوردن شلاق (از طریق ملامت) می‌کند، ولی وقتی خوب توجه کنیم می‌بینیم همه این‌ها عین واقعیتند – نه قصه و افسانه دراماتیک!)

ما به طور عجیبی از زندگی و از روابط وحشت داریم. و ترس از ملامت خود لحظه ای به ما مجال تأمل و تعمق درباره «خود» را نمی دهد. ذهن ما شتاب آلود و دونده است – بدون وقفه به دنبال فرمان ها و دستورات نیرومندترین حاکم بر هستی خود، یعنی حاکم «ملامت گر» می دود. این حاکم شتابنده و بی قرار، مأمور حصول و رسیدن است! ترس از شلاق ملامت لحظه ای به ذهن مجال تأمل، درنگ و ایستادن نمی‌دهد.

خوب، در چنین وضعیت هراسناک، بی قرار و شتابان، امکان چه آگاهی و شناختی برای ذهن وجود دارد!؟ ذهن به دستپاچگی و هراس مدام از سرابی به سوی سراب دیگر در حال دویدن است. و این دویدن هراس آلود – که زیر فشار شلاق ملامت است – مانع درک رابطه ی کیفیت ها – از نظر مانعیت آن ها در طریق شناخت و آگاهی می گردد!

کتاب روانشناسی خودشناسی نامه ای به ندیده ام نوشته‌ی محمد جعفر مصفا در انتشارات نفس به چاپ رسیده است.