کتاب قصه های پریان (سری سبز – دو جلدی)

برشی از متن کتاب

پادشاه کوژاتا (قصه ای روسی)

یکی بود یکی نبود. پادشاهی بود به نام کوژاتا با ریشی بسیار دراز که تا زیر زانوهایش می رسید. سه سال از ازدواجش گذشته بود و او با خوشبختی بسیار در کنار همسرش زندگی می کرد، اما خداوند فرزندی که وارثش شود به او نداده بود. پادشاه ازاین مسئله به شدت رنج می برد. روزی از پایتخت بیرون رفت تا در قلمرو حکومتش سفر کند. او تقریبا یک سال در نواحی مختلف سرزمینش سفر کرد و همه ی دیدنیها را دید. بعد راه بازگشت به پایتخت را در پیش گرفت. چون روز گرم و دم کرده ای بود، به خدمتگزارانش دستور داد تا در فضایی باز چادر بزنند و تا غروب که هوا خنک می شود منتظر بمانند. ناگهان تشنگی هراسناکی گلوی پادشاه را فشرد . چون در نزدیکی خود آبی ندید، سوار بر اسب شد و برای یافتن چشمه به سوی محلی نزدیک راند. خیلی زود به چاهی لبریز از آبی به صافی بلور رسید. روی آب کاسه ای زرین شناور بود. پادشاه کوژاتا فورا دست دراز کرد تا ظرف را بردارد. اما هرچه تلاش کرد که با دست راست ظرف را بگیرد نتوانست. بعد سعی کرد با دست چپ کاسه را بردارد، اما بازهم موفق نشد. بعد با دو دست سعی کرد ظرف را بگیرد، اما کاسه مثل ماهی از میان انگشتانش سر می خورد و به سویی دیگر می رفت. انگار که پادشاه را مسخره کرده باشد.

پادشاه کوژاتا گفت: «لعنت بر تو. من بدون تو تشنگی ام را فرو می نشانم.» و خم شد و لبانش را به سطح آب رساند، به طوری که پیشانی و صورت و ریشش در آبی به زلالی بلور فرو رفت و توانست کمی آب بنوشد. پس از رفع تشنگی، همین که خواست سرش را بلند کند، متوجه شد که نمی تواند سرش را حتی تکان بدهد، زیرا کسی ریشش را محکم گرفته بود. پادشاه فریاد زد: «کی آنجاست؟ ولم کن.» اما پاسخی نیامد. فقط صورتی هراس انگیز در ته آب دیده می شد. آن صورت دو چشم بزرگ داشت که مثل زمرد برق می زد. دهانش چنان پهن بود که از گوش تا گوش باز شده و دو ردیف دندان سفید براق در آن پیدا بود. این موجود، ریش پادشاه را گرفته بود آن هم نه با دستان معمولی، بلکه با دستانی که مثل پنجول پرندگان بود. بالاخره صدایی خش از اعماق آب به گوش رسید: «پادشاه کوژاتا، هرچه زحمت بکشی بی فایده است. من فقط به یک شرط می گذارم بروی. اگر قول بدهی چیزی را که اصلا درباره اش نمی دانی و هنگام بازگشت به خانه از آن باخبر می شوی، به من بدهی، آزادت می کنم.»

پادشاه اصلا به خودش زحمت فکر کردن نداد: «چه چیزی ممکن است در قصرم باشد که از آن بی خبر باشم؟ این محال است.» پس فورا جواب داد: «بسیار خوب قول می دهم آن را به تو بدهم.»

صدا گفت: «باشد، اما اگر سرحرفت نباشی دچار دردسر و مشکل می شوی.»

پنجول ها شل شدند و آن چهره زشت ناپدید شد. پادشاه چانه اش را از آب بیرون کشید و خودش را مثل سگی که در آب افتاده باشد، جنباند. بعد متفکرانه سوار اسب شدو با همراهانش به طرف قصر راند. …