کتاب قصه های پریان (کتاب زرشکی)

برشی از متن کتاب

گل سرخی کوچک

یکی بود یکی نبود. به روزگاری، اگر وقایع قصه رخ نمی داد، این قصه هم سر زبان ها نمی افتاد. البته این قصه مربوط به روزگاری است که گرگ ها و میش ها با صلح و صفا کنار هم زندگی می کردند و چوپان ها با پادشاهان و ملکه ها کنار رودخانه روی علف های نرم می نشستند و دست در یک کاسه ی غذا می بردند.

حالا بچه های خوب و عزیزم. یکی بود یکی نبود، اما مردی بود که واقعا صد سال عمر کرده بود، شاید هم بیست سال بیش تر. زنش هم خیلی پیر و سالخورده بود، اما نمی دانم چند سال داشت. البته بعضی ها گفتند که او هم سال الهه ناهید بود. زن و شوهر در تمام سال هایی که کنار هم زندگی می کردند، خوشبخت بودند، اما خوشبخت تر هم می توانستند باشند اگر صاحب فرزندانی شده بودند. به هرحال، اگر چه پیر بودند، همچنان آرزوی فرزندانی را در سر می پروراندند و بیش تر وقت ها دور آتش می نشستند و با هم صحبت می کردند که اگر پدر و مادر شدند چطور بچه هایشان را بزرگ و تربیت کنند.

روزی که شوهر پیر، اندوه زده تر و به فکر فرو رفته تر از دیگر روزها بود، پس از مدتی درنگ رو به زنش کرد و گفت: «پیرزن! به حرف هایم گوش کن»

زن پرسید: «چه می خواهی بگویی؟»

شوهرش گفت: «از توی صندوقچه کمی پول بردار و برایم بیاور. می خواهم به سفری دراز بروم. راستش می خواهم به سراسردنیا سفر کنم تا ببینم آیا می توانم فرزندی پیدا کنم! وقتی فکرش را می کنم که پس از مرگم خانه مان به دست غریبه ها می افتد، قلبم سخت به درد می آید. همین فکر و خیال ها باعث شده که بگویم اگر بچه ای پیدا نکنم، اصلا به خانه باز نمی گردم.»

شوهر پیر کیسه ای برداشت و آن را پر از غذا کرد و مقداری پول هم در جیب گذاشت و کیسه را بر دوش انداخت و از زن پیرش خداحافظی کرد.

زمانی دراز سرگردان به هر طرف رفت و تا مدت ها ول گشت و بچه ای پیدا نکرد. یک روز که بازهم سرگردان به هر طرف می رفت، به جنگلی رسید که بسیار انبوه بود و پوشیده از درختان پرشاخ و برگ، به طوری که آفتاب به زمین آن جا نمی رسید. پیرمرد که چشمش به جنگل هراس انگیز افتاد، سرجایش ایستاد . ابتدا ترسید که پا به جنگل بگذارد، اما همان موقع یاد مثل معروف «هرچه پش آید خوش آید» افتاد و با خودش گفت که شاید درست در وسط جنگل تاریک و تیره، بچه ای را که دنبالش است پیدا کند. پس همه ی دلیری اش را در خود گرد آورد و دلیرانه پا به درون جنگل گذاشت.

خودش هم نفهمید که چه مدت درازی در جنگل پیاده روی کرد. سر آخر به دهانه ی غاری رسید که تاریکی اش صد برابر تیرگی جنگل بود. باز اندکی صبر کرد، اما احساس کرد که چیزی در درونش به جنب و جوش درآمده و او را به درون غار پیش می راند. او با قلبی تپنده تر از هر زمان دیگر به جلو گام برداشت ….