کتاب قصه های پریان (سری ارغوانی)

برشی از متن کتاب

دختر یک دست

زمانی زن و شوهر پیری در خانه ای کوچک در نخلستانی روزگار سپری می کردند. آن ها یک پسر و یک دختر داشتند. همگی سال های سال با خوشبختی کنار هم زندگی گذراندند. پس از چندی پدر پیر بیمار شد و مرگ خود را به چشم دید. او بچه ها را به کنار بسترش که روی کف اتاق پهن بود، فراخواند. در آن سرزمین مردم تخت نداشتند و بسترشان را روی زمین پهن می کردند. پدر پیر به پسرش گفت: «من هیچ گاوی ندارم که برایت به جا بگذارم. تنها دارایی ام این خانه است و اثاثیه ی آن. می دانی که من مردی بینوایم. اما میان دعای خیر و این خرده دارایی ام یکی را انتخاب کن.»

پسر پاسخ داد: «البته که مالت را می خواهم!» و پدر پیر سر تکان داد.

او رو به دخترش که کنار برادرش نشسته بود، کرد و گفت: «خوب، دخترم، تو کدام را می خواهی؟»

دختر در پاسخ گفت: «البته که به دعای خیرت محتاجم.» و پدر در حقش بسی دعای خیر کرد. همان شب پدر به سرای دیگر رخت بست. زن و دو فرزندش جنازه را به خاک سپردند و مطابق رسم آن زمان تا هفت روز سوگواری کردند. همین که سوگواری به پایان رسید، نویع بیماری در آن سرزمین شیوع یافت و مادر پیر را هم از پای درآورد.

مادر پیر با صدایی ضعیف به فرزندانش گفت: «من هم از شما دور می شوم، اما اول پسرم، بگو که از مال دنیا و دعای خیرم کدام را می خواهی؟»

پسر گفت: «حتما مال دنیا را» مادر از دخترش پرسید: «تو کدام را می خواهی، دخترم؟» دختر پاسخ داد: «من دعای خیرت را می خواهم.» و مادر بسی دعای خیر در حقش کرد و همان شب در سرای دیگر به شوهرش پیوست.

پس از پایان روزهای سوگواری، برادر از خواهرش خواست که همه ی وسایل موجود در خانه را در حیاط بگذارد. خواهر همین کار را کرد و فقط یک دیگ گلی کوچک و یک هاون را که در آن ذرت می کوبید و آرد می کرد، در خانه گذاشت. البته در آن موقع دیگر ذرتی برایشان باقی نمانده بود.

خواهر غمگین و گرسنه در خانه ماند تا اینکه همسایه ای در زد. او گفت: «دیگم که روی آتش بود، ترک خورده. دیگ خودت را قرض بده تا غذا بپزم. در عوض برایت یک مشت ذرت می آورم.»

دختر خوشحال شد، زیرا آن شب غذایی برای خوردن داشت. روز بعد نیز زنی دیگر، دیگ گلی کوچکش را قرض گرفت و بعد هم یکی دیگر و باز هم یکی دیگر. راستش تا آن زمان اصلا سابقه نداشت که این همه دیگ گلی غذا پزی در آن دهکده دچار شکستگی و ترک خوردگی شده باشد. دختر با خوردن غذای که به کمک دیگ کوچکش فراهم می شد، کم کم  چاق شد. سپس شبی تخم های کدو زرد را، که در گوشه ای جمع شده بود، برداشت و نزدیک چاه حیاط کاشت. گیاه از دل خاک بیرون زد و به بار نشست و تعداد زیادی کدو به دست آمد.

سرانجام از سر اتفاق، پسر جوانی که از همان دهکده برای کاری خارج شده و از کنار محل اقامت برادر دختر می گذشت، با او دیدار تازه کرد. آن ها کمی با هم حرف زدند و برادر جوان که به علت تن پروری، چرخ روزگار بر مرداش نچرخیده بود و حال و وضع خوبی نداشت، خبر خواهرش را از پسر جوان گرفت: «از خواهرم چه خبر؟» پسر جوان پاسخ داد: «خواهرت سرحال و قبراق و چاق است. زیرا زنان دهکده پیوسته دیگش را برای پخت و پز غذا امانت می گیرند و در عوض یک مشت ذرت به او می دهند. همین وضع باعث شده که او همیشه غذای کافی بخورد.» بعد پسر جوان به راهش ادامه داد و رفت. …