کتاب فرود هیچ پرنده ای اضطراری نیست – حسینی

برشی از متن کتاب

تکراری:

هنوز

برای دو نفر چای می‌ریزم

هر روز، دو فنجان سرد را خالی می‌کنم

این دو سطر هر روز تکرار می‌شود

تکرار

تک

تک

تک

تکرار می‌کنم

می‌گفت

تکراری شده‌ام

می‌گفت

این چای هم

شبیه خودت از دهن افتاده است

تنهایی:

هر شب

به تو فکر می‌کنم

و تنهایی

اتفاق سنگینی‌ست

که در آغوشم می‌افتد

جواب سربالا:

حال مرا کسی درک می‌کند

که در سراشیبی‌ترین نقطه این شهر

به یاد کسی افتاده باشد

کسی شبیه تو

که تا دست‌هایت را باز می‌کردی

خطوط این جاده مرا به آغوشت می‌رساند

این سال‌ها اما

از تمام خیابان‌ها

جواب سربالا شنیده‌ام

می‌ترسم

از مسیرهایی که منحرفت کرده‌اند

و دوراهی‌هایی

که در یکی بود و یکی نبود

مرا به پایان هیچ قصه‌ای نمی‌رسانند

می‌ترسم و

حال مرا تنها کلاغی درک می‌کند

که هیچ وقت به خانه‌اش نخواهد رسید

جنگ با تو:

در جنگ با تو

من به تنهایی یک لشکر شکست خورده‌ام

زن:

در جنگل کلمات

تنها با دو حرف

خودمان را شناختیم

«زن»

و فرقی نمی‌کند

با ادامه نام کوچکمان

زنده باشیم یا زندانی

زندگی هم

دارکوبی‌ست

که چشمان‌مان را از امید خالی کرده است

و دستی

که با رگ‌های بریده درخت درد نمی‌کشد

بی‌رگ تر از آن است

که از شاخه‌های‌مان آویزان نشود

هر شب

یکی از ما

آوازهای خیس پرندگانش را فراموش می‌کند

سیگار با سیگارهای برگ  شعله می‌کشد

و هر صبح

بوسه‌های خداحافظی

تبری است

که تا آخرین لذت‌ها را از تنه‌مان قطع خواهد کرد