کتاب عشق بدون عوارض جانبی – نیما باغبان

برشی از متن کتاب

گورکن

سنگ قبر را برداشت

و با خالی کردن مستطیل

به چند بلوک سیمانی رسید

و بعد

مرا توی تابوت گذاشتند

عقب عقب به غسالخانه برگشتند

برگشته‌ام

به لحظه‌ای که تور سفید را روی صورتت می‌اندازی

و حلقه را از انگشت باریکت بیرون می‌کشی

(من به عروسی دختری دعوت شده‌ام که سال‌ها بعد، عاشقش خواهم شد)

برگشته‌ام

تا مادرم قدم را روی دیوار علامت بزند،

و هی کوتاه‌تر بشوم

(کوتاه شده‌ام آن قدر که در گهواره‌ای جا گرفته‌ام آنقدر که در …)

برگشته‌ام

و بر عکس

سوار بر پله برقی بی‌پایانی شده‌ام

در بعضی چیزها

حق انتخاب ندارم؛

مثل زمان تولد

مثل مادر و پدر

مثل نام

مثل زمان مرگ

مثل چه اندازه دوست داشتن تو.

رگبار بهاری را دیده‌ای،

که چگونه

رشد نهالی را جلو می‌اندازد؟!

همان گونه بیا

زمانی که انتظارش را ندارم.

عشق

ترنی هوایی است

ما را با لذت بالا می‌برد

ما را با ترس پایین می‌کشد.

دیوار وسیله‌ای است

که آن را به سرم می‌کوبم

که آن را به ناخن‌هایم می‌کشم

و به آجرهایش می‌سپارم

که یک به یک

رد خون ریخته را کم‌رنگ‌تر کنند

آیا آخرین آجر

از خون من سهمی خواهد برد؟!

سایه‌ها تنهاترم می‌کنند؛

سایه مردی درشت هیکل

زنی ظریف اندام

پسر بچه‌ای

که سایه توپش را به زمین می‌زند،

سایه‌هایی که هر کدام از یک سمت دیوار

وارد می‌شوند

و از سمت دیگر خارج

من

در ادامه اشعاری که سال‌ها قبل بر دیوار نوشته ای

نشسته‌ام و آن را کامل می‌کنم

در حاشیه کوچه فرو می‌روم

و این شعر حتی اگر به بیمارستان برسد

فایده‌ای نخواهد داشت.

سفیدند

درست مثل هم؛

توری که ماهی را از آب می‌گیرد

توری که تو را به دیگری می‌سپارد.

ایستاده‌ام …

راهی را که آمده‌ام

باز نمی‌گردم

و راهی را که از آن بازگشته‌ام

نخواهم رفت

عشق

گاهی دو راه دارد؛

راهی که از آن آمده‌ای

و راهی که از آن بازگشته‌ای.