کتاب سقای آب و ادب – مهدی شجاعی

برشی از متن کتاب

عباس که همچنان سراپای نگاهش مجذوب حضرت حسین است، با اراده و خودآگاه می پرسد؛ کجا!؟

و ملائک که گویی یک تن اند تکثیر شده در هزاران هزار، با دست نشان می دهند و به زبان – یکصدا- می گویند: بهشت!

عباس که روی سخنش با آنهاست اما روی دل و دیده اش، همچنان به حسین می پرسد:

– شما کی؟ کجا؟ دیده اید که این بنده از مولایش، گامی فراپیش بگذارد!؟

آنان، سوال عباس را شنیده یا نشنیده پاسخ می ‌دهند:

– تا بهشت راهی نمانده است.

و اشاره می‌کنند به فاصله فراوانی که تا زمین پدید آمده است.

عباس به خود یا به آنان می گوید: این خلاف ادب، خلاف مروت، خلاف اخوت، خلاف ارادت، خلاف مواسات و خلاف عاشقی است که من پیش از حسین، قدم به بهشت بگذارم. و بعد با لحنی که از حضور آشکار و استوار پاسخ، در دل سوال حکایت می‌کند، می پرسد:

– اگر حسین، پشت سر است، اصلا بهشت پیش رو کجاست؟ به چه معناست؟

و می‌شنود: آنجا که وعده گاه حضرت حق به انبیا و اولیاست. آنجا چشم انتظار و لحظه شمار ورود شماست.

عباس – که اکنون میان او و زمین هزاران گام، فاصله افتاده است – محکم و قاطع می گوید:

– اگر به اختیار من است قدم از قدم بر نمی دارم.

ملائک خاضعانه توضیح می دهند:

–  اینجا معیار و ابزار پیش رفتن قدم نیست. مژه برهم زدن است.

عباس – که همچنان تصویر حسین را در قاب چشم‌هایش، نگاه داشته است – پلک و مژگان را از هر تحرکی باز می‌دارد و تحرکات ناخودآگاه پیشین را هم بازپس می‌گیرد. و زیر لب زمزمه می‌کند.

– من بی حسین کیستم!؟ من بی حسین نیستم. من از حسین آمده ام و به حسین باز می گردم. حاشا که طرفه العینی، از حسین فاصله بگیرم.