درباره‌ی کتاب دکترهای اعصاب اثر جفری لیبرمن
کتاب دکترهای اعصاب از نشر نو، جز کتاب‌های روانشناسی است که روایتی از تحول جامعه‌ی روان پزشکی را بازگو می‌کند، از تحولاتی که در دوران روان پزشکی رخ داده می‌گوید که چگونه بیماری‌های مختلف با روش‌های تغییر یافته و جدید درمان شده‌اند. نویسنده اشتباهات و تاریخی این حوزه را بررسی نموده و مرزهای جدید کشف شده‌ی آن را به خوانندگان نشان می‌دهد.
روان پزشکی شبیه تخصص‌های پزشکی دیگر نیست؛ روان پزشکی از درمان تن فراتر می‌رود و به پرسش‌های بنیادی درباره‌ی هویت ما، هدفمان از زندگی و توانایی‌های بالقوه‌ی مان می‌پردازد. روانپزشکی مبتنی است بر ارتباط کاملا منحر به فرد پزشک و بیمار: روان پزشک خیلی وقت‌ها محرم اسرار دنیای خصو صی و پنهان‌ترین افکار-شرم‌آورترین رازها و محبوب‌ترین رویاها – می شود.
صمیمت این رابطه مسئولیت سنگینی در قبال سلامت و آسایش بیمار بر دوش روانپزشک می‌گذارد، مسئولیتی که خیلی وقت‌ها روان پزشکان از عهده‌اش برنیامده‌اند- ولی اکنون دیگر چنین نیست. روانپزشکان امروزی ابزارهای لازم را در اختیار دارند تا افراد را از هزار توی آشوب ذهنی بیرون آورند و در مسیر روشن بینی، مراقبت و بهبودی هدایت کنند.
بخشی از کتاب دکترهای اعصاب
تنها درمان واقعی بیماری‌های جدی و شدید روانی در طی یک و نیم قرن از زمان پیدایش روانپزشکی این بود که بیمار را در موسسه‌ای بستری کنند. در سال 1917، این حرف از امیل کرپلین به همکارانش که به “ندرت می‌توانیم روند بیماری روانی را تغییر دهیم. باید علنا اذعان کنیم که اکثریت قریب به اتفاق بیمارانی که در موسسه‌های ما بستری می‌شوند برای همیشه از دست رفته اند”،گواه احساس ناامیدی فراگیری بود که دامن پزشکان را گرفته بود.
سی سال بعد، اوضاع تغییری نکرده بود. لوتار کالینوفسکی، از پیشگامان روانپزشکی زیست شناختی، در سال 1947 نوشت “از روانپزشکان کاری بیش از این برنمی‌آید که راحتی بیمارانشان را فراهم کنند، با خوانواده‌هایشان در ارتباط باشند، در صورت بهبودی خود به خود آنها را به جامعه بازگردانند.” از 1800 تا دهه ی 1950، بهبودی خود به خود تنها پرتوی امید برای بیماران روانی بود- اتفاقی که احتمال آن به اندازه‌ی احتمال یافتن شبدرچهاربرگ درطوفان برف بود.
کتاب دکترهای اعصاب اثر جفری لیبرمن با ترجمه‌ی ماندانا فرهادیان توسط انتشارات فرهنگ نشر نو به چاپ رسیده است.
