کتاب خنداننده شو – جودی کارتر

برشی از متن کتاب

” طنز سیاسی
اگر به طنز سیاسی علاقه مند هستید، اینترنت، روزنامه ها، سایت ها و مجلات تحلیلی بهترین منابع هستند. هر جایی که ذره بین رسانه ها متمرکز می‌شود طنز سیاسی خوابیده است. البته مشکل نوشتن طنز سیاسی، در جهانی که با سرعت سرسام آوری تغییر می کند، این است که مطالب طنز شما با تغییر اخبار روز محو می شوند. ممکن است کسی برای چندین روز یا ماه در صدر خبرها باشد اما چند ماه بعد هیچ کس او را به خاطر نیاورد.
اگر با مطالبی کار می‌کنید که دائماً در حال تغییر هستند بهتر است به صورت هفتگی، اگر نه روزانه، اجرا کنید.
مقدمه:
چند وقت پیش داشتیم می رفتیم شمال یونان که یهویی یک گاو پرید وسط جاده و خودش را زد به ماشین ما. وقتی رفتم جلو در حالی که داشت نفس های آخرش را می کشید دیدم داره سعی می کنه یه چیزی بهم بگه…
ضربه:
…گفت این حرکت را در مخالفت با سیاست ‌های اقتصاد ریاضتی انجام دادم. برام یک کم عجیب بود. راه های بهتری برای مخالفت وجود دارد ولی چه کار می شه کرد. گاوه دیگر!
به خاطر داشته باشید هنگامی که طنز سیاسی اجرا می‌کنید فارغ از اینکه جوک شما خنده دار باشد یا نه، مخاطب باید از نظر سیاسی با شما هم عقیده باشد. البته این بدان معنا نیست که اگر جمعی با جوکی موافق نیست نباید آن جوک را گفت. اگرچه ممکن است به آن جوک نخندند، سبب آگاهی آن ها می شود. مارک راسل می گوید:” اگر تماشاچیان شما را به عنوان یک طنز پرداز سیاسی می شناسند، انتظار موافق نبودن با نظراتتان را دارند.” راسل، که خودش را “حامی فرصت‌های برابر” خطاب می‌کند، باور دارد ناراحت کردن تماشاچیان ایرادی ندارد تا زمانی که هر دو طرف دعوا را مسخره کنید.
یک کمدین سیاسی برای کسب اعتبار باید سعی کند در دیدگاه هایش توازن برقرار کند. راسل کمدی سیاسی اش را همانند قانون می نویسد. با مصالحه، قدری از این طرف می‌گوید قدری از آن طرف.
جانی کارسون استاد کمدی متوازن است. اگر دموکرات‌ها را مسخره کند  جمهوری‌خواهان را نیز مسخره می کند. تماشاچیان باید احساس کنند اجرا منصفانه است و کارسون این کار را می‌کند. هرچند معمولاً کارسون به موضوع هایی نمی‌پردازد که نسبت به آنها حساسیت ملی وجود دارد، زیرا هنگامی که برای تلویزیون طنز سیاسی اجرا می‌کنید بهتر است غالبا به مطالبی بپردازید که با نظر ملی هماهنگ باشد.”