کتاب خروج اضطراری | اینیاتسیو سیلونه

درباره‌ی کتاب خروج اضطراری اینیاتسیو سیلونه

کتاب خروج اضطراری اثر اینیاتسیو سیلونه با ترجمه‌ی مهدی سحابی توسط نشر ماهی به چاپ رسیده است. کتاب خروج اضطراری از دو بخش تشکیل می‌شود؛ بخش اول مجموعه‌ی پنج داستان کوتاه تحت عناوین ملاقاتی، گیس بلند جودیتا، “آشنایی با کشیش عجیب، پولیکوشکا، رنج بازگشت می‌باشد و بخش دوم نیز، متنی طولانی در قالب گزارشی با نام “خروج اضطراری، است که نیمی از کتاب را به خود اختصاص می‌دهد.

در واقع، اینیاتسیو سیلونه، نویسنده ی ایتالیایی، طی محتوای این بخش، حزب کمونیست را مورد بحث قرار داده و چگونگی ورود خود به این حزب و خروجش از آن را به طور کامل شرح داده و مخاطب را با خط فکری و نگرشی خود در این زمینه آشنا می سازد. تمامی قصه های ارائه شده نیز، در ایتالیا و قرن بیستم روی می دهد که ترکیبی از خاطرات شخصی و قوه ی تخیل و هنر نویسندگی سیلونه می باشند. به عنوان مثال در داستان ملاقات، ماجرای زندگی پسری نوجوان را می خوانیم که شخصا، به روایت جزئیات آن، برای مخاطب می پردازد.

اصل داستان این پسر از جایی آغاز می گردد که برای اولین بار، همراه با پدرش، عازم مزرعه شان می شود. پدر، در نیمه های راه، متوجه می شود که توتون خود را در منزل جا گذاشته و با حالتی عصبی و ناراحت، پولی را به پسر قصه داده و از او می خواهد در کنار جاده به انتظار نشسته و از عابران احتمالی، مقداری توتون و یا سیگار خریداری کند. ساعت ها می گذرد تا این که مردی ژنده پوش و لاغر اندام، سوار بر خری، از راه رسیده و ماجراهایی خواندنی را پدید می آورد.

بخشی از کتاب خروج اضطراری؛ ترجمه‌ی مهدی سحابی

ملاقاتی

مرد ریز نقش ژنده پوش پابرهنه ای، دستبند به دست، با دو ژاندارم، در کوچه ی خلوت و خاک آلود می آمد. راه رفتنش حالتی جستان و رقصان و دردآمیز داشت، گویی لنگ بود یا یکی از پاهایش زخمی شده بود. ژاندارم ها با یونیفرم سیاه شان، در روشنایی تند آفتاب تابستانی به نظر دو جنازه می رسیدند و سر و روی خاک آلود مرد ریز نقش در میان آن دو بسیار به چشم می زد؛ به حیوانی می مانست که از گودالی پر از گل و لای بیرون کشیده شده باشد. با هر گام رقص آگین او، از کیسه ای که روی دوشش بود صدایی مانند جیر جیر زنجیر بلند می شد.

هنگامی چشمم به این منظره ی رقت انگیز و خنده آور افتاد که در درگاه خانه مان نشسته بودم، کتاب الفبایی روی زانو داشتم و با مشکل حروف با صدا و بی صدا سر و کله می زدم؛ آن نمایش غیرمنتظره مایه ی شادی ام شد و به خنده ام انداخت، نگاهی به دور و برم انداختم تا شاید کسی را پیدا کنم که در این شادی با من شریک باشد و در همان لحظه، از درون خانه صدای پاهای سنگین پدرم را شنیدم که نزدیک می شد.

با خنده به او گفتم: «نگاه کن چقدر خنده دار است.»

اما پدرم اخمی کرد و به من خیره شد، گوشم را گرفت و بلندم کرد و مرا به اتاق خودش برد، هیچ گاه او را تا این حد اخمو و خشمگین ندیده بودم.

گوشم را که به درد آمده بود مالیدم و پرسیدم: «مگر چه کار بدی کردم؟»

«هیچ وقت نباید به کسی که دستگیر شده خندید، هیچ وقت.»

«چرا؟»

«برای این که نمی تواند از خودش دفاع کند. بعد هم شاید بی گناه باشد. در هر صورت، آدمی است که به درد سر افتاده.»

بیش از آن چیزی نگفت و مرا با مشکلی از نوعی کاملا تازه تنها گذاشت و رفت. دیگر به حروف بی صدا و با صدا، و ترکیب بغرنج شان علاقه ای نداشتم.

همان شب به جای این که از من بخواهد در ساعت همیشگی به بستر بروم، مرا با خودش به میدان گاهی برد، کاری که به ندرت می کرد؛ و به جای این که هم چون همیشه به سراغ دوستانش در «انجمن تعاون» برود. به کافه ی «آقاها» رفت که چند نفری دور میزهای آن در هوای آزاد نشسته بودند و بعد از آن روز گرم و دم کرده هوایی می خوردند. در کنار میز پدرم، بازپرس و دکتر سرگرم گفت و گو بودند.

پدرم از بازپرس که با او رابطه ی دوستانه ای داشت، پرسید: «مردی که امروز دستگیر شد چه کار کرده بود؟»

بازپرس گفت: «دزدی.»

پدرم دوباره پرسید: «اهل کجاست؟ ولگرد است؟ بی کار است؟»

بازپرس گفت: «کارگر آجر پزی است، از اربابش چیزی بلند کرده. مگر از تو هم چیزی دزدیده؟»

پدرم گفت: «عجیب است با آن پاهای برهنه و آن ژنده پاره ای که تنش بود، بیش تر به کسی می ماند که خودش را دزد زده باشد.»