کتاب خدمتکار و پروفسور – یوکو اوگاوا

برشی از متن کتاب

کمی دو دل بودم اما خیلی سریع به این نتیجه رسیدم که بهتر است من و جذر شب را در خانه پروفسور بمانیم. اصلا دلم نمی آمد یک آدم مریض را دست تنها رها کنم چه برسد به این که این آدم پروفسورخودمان هم باشد. به جای این که نگران قوانین و شرایط کارم در آژانس باشم، آسان تر این بود که می ماندم و از پروفسور مواظبت می کردم. هرچقدر خانه را گشتم چیزی که برای درمان تب مفید باشد پیدا نکردم، که البته این موضوع تعجبی هم نداشت. نه از کیسه ی یخ خبری بود نه از دماسنج یا مایع غرغره ضد عفونی یا هیچ داروی دیگری. از پنجره نگاه کردم دیدم یکی از چراغ های خانه ی اصلی هنوز روشن است. برای لحظه ای کوتاه هم احساس کردم سایه ای کنار پرچین ها ایستاده است. لحظه ای این فکر به ذهنم خطور کرد که از همسر برادر پروفسور کمک یگیرم اما بعد یادم افتاد قول داده بودم هر مشکلی که در کلبه ی پروفسور روی داد پای بانوی سالخورده را وسط نکشم. پرده ها را کشیدم. با درک این موضوع که مجبور بودم به تنهایی این مشکل را برطرف کنم کمی یخ داخل کیسه ای پلاستیکی خرد کردم و کیسع را داخل حوله ای پیچیدم. بعد سعی کردم با حوله گردن و پشت پروفسور را خنک کنم. بعد یک لحاف کلفت زمستانی روی پروفسور انداختم و چایی درست کردم تا آب رفته از بدن پروفسور را جبران کند. هر وقت جذر تب می کرد از همین روش معمول استفاده می کردم.