کتاب حمام ها و آدم ها اثر میخاییل زوشنکو

بخشی از کتاب حمام ها و آدم ها

کتاب حمام ها و آدم ها به قلم میخاییل زوشنکو و ترجمه ی آبتین گلکار در نشر ماهی به چاپ رسیده است.

در این کتاب انتشارات ماهی می خوانیم :گاهی اوقات دلت می خواهد از آدمی که اصلا نمی شناسی اش بپرسی: “خوب، برادر جان، اوضاع و احوالت چطور است؟ از زندگی ات راضی هستی؟ یک‌ نگاهی به عمری که کرده ای بینداز؛ در زندگی ات خوشبخت بوده ای؟”

از زمانی که زخم معده گرفته ام، این سوال ها را از خیلی ها می پرسم.

بعضی ها با شوخی از زیر این سوال در می روند و مثلا می گویند: “خوب، نان بخور و نمیری داریم.” بعضی های دیگر شروع می کنند به دروغ گفتن که : “زندگی ام عالی است. بهتر از این نمی شود. حقوقم معادل پایه ی شش است. از خانواده ام راضی ام.” و فقط یک نفر جواب این سوال مرا جدی و اساسی داد. این آدم، دوست عزیز من ایوان فومیچ تستوف بود‌‌. شغلش شیشه بری است. آدم ساده ای است. ریش هم دارد.

به من گفت: “خوشبختی؟ البته. معلوم است که خوشبخت بوده ام.”

پرسیدم:” خب، خوشبختی بزرگی بود؟

“بزرگ و کوچکش را نمی دانم، فقط می دانم که تمام عمر یادم نمی رود.” ایوان فومیچ دو تا سیگار دود کرد، افکارش را جمع و جور کرد، معلوم نیست برای چه چشمکی به من زد و شروع کرد به تعریف:

خب، رفیق عزیز، ماجرا مال بیست، بیست و پنج سال پیش است. من آن موقع جوان و خوش قیافه بودم. سیبیلم سیخ می ایستاد و خودم از خودم خوشم می آمد‌. تمام مدت منتظر بودم که خوشبختی بالاخره کی در خانه ی مرا می زند. ولی سال ها همین طور می آمدند و می رفتند و هیچ اتفاق خاصی نمی افتاد. اصلا نفهمیدم کی زن گرفتم و موقع عروسی با قوم و خویش های زنم کتک کاری کردم و چطور بعدش زنم بچه به دنیا آورد و چطور یک روزی افتاد و مرد. و چطور بچه ام هم مرد.

همه چیز آرام و عادی می گذشت و می رفت و هیچ خوشبختی خاصی در کار نبود‌.