کتاب جادوگرها اسیر می شوند – ایران بان

برشی از متن کتاب

جادوگر سوت قطار را کشید و گفت: «همه سوار قطار سریع السیر سینک ویل بشین!»

رووی دامنش طرح قطار چاپ شده بود و کلاهی بر سر گذاشته بود که روی لبه اش یک قطار واقعی کوچک می چرخید.

جادوگر اضافه کرد: «همه سوار شین. تمام روز رو وقت نداریم!»

تیگا وارد یکی از واگن ها قطار شد. قطار واقعا زیبا تزئین شده بود. درهایش از دو طرف باز می شد و کوسن های مشکی تپلی روی صندلی ها جا خوش کرده بودند. از دور صدای آشنایی به گوش تیگا رسید. «تیگا صبر کن. منم بیام!»

دور و برش را نگاه کرد و چشمش به لوسی تتی افتاد که به سمت او می دوید و کوله پشتی سنگینی روی دوشش داشت. «من طرفدار شماره ی یک تیگا هستم. ببخشید. اجازه بدین وارد بشم. راه رو برای طرفدار شماره ی یک تیگا باز کنین. متشکرم.» بعد خودش را به زور بین تیگا و لبه ی واگن جا داد. با وجود این که صندلی ای آن طرف واگن خالی بود.

تیگا پرسید: «از کجا می دونستی که …!»

لوسی تتی به صندلی تکیه داد و با حالتی جدی گفت: «نامه ی پگی رو که حروف بنفش ج. ب. روش حک شده بود، دیدم. بعد شنیدم که قطار سریع السیر سینک ویل امروز باز می شه. خب، با یک دو دو تا چهار تای ساده متوجه شدم.» بعد صدایش را پایین آورد و ادامه داد: «فکر می کنم با این هوش سرشاری که دارم بتونم رو دست فلیسیتی خفاشه بلند بشم.» . به سرش آهسته ضربه زد.

تیگا به زور لبخندی به لب آورد.

لوسی تتی گفت: «خیلی مشتاقم همه رو ببینم.» و لنگه کفش کهنه ای از زیر یکی از مخده ها بیرون کشید.

جادوگرها خیلی پیر و نحیفی داخل واگن آن ها خم شد و کفش را از دست لوسی تتی قاپید و گفت: «مال منه. هشتاد سال پیش این جا جا گذاشتمش.» تیگا متوجه شد جادوگرها پیر فقط یک لنگه کفش به پا دارد و پای بدون کفشش فقط با جوراب تکه پاره ای پوشیده است.

تیگا آرام در گوش لوسی گفت: «چرا یک جفت کفش دیگه برای خودش نخریده؟»

پیرزن لنگه ی دیگر را به پایش کرد و مثل یک موشک اوج گرفت و گرفت: «یوهووووو!»

لوسی تتی گفت: «دلیلش رو فهمیدی؟»

پیرزن سوت کشان در دوردست ناپدید شد.

«این کفش ها رو تو مغازه ی کارن که واقعا تلاش می کنه اسم باحالی برای مغازه اش پیدا کنه، خریده. اونجا بهترین کفش فروشی شهر سیلوره. کفش های کارن زمان قدیم مثل موشک بودن. مادربزرگم می گه عجیب بود، چون اسم صاحب مغازه کارن نبود. ادی بود. اون ها دیگه از این کفش ها درست نمی کنن.»

تیگا گفت: «چه حیف!»

و همان طور که قطار شروع به تلق تلوق کرد، صندلی اش را چسبید.

قطار راه افتاد.

آن ها در هوای سرد در آسمان اوج گرفتند و بالای پایه های درخشان شهر رفتند و خیلی زود به سمت شهر ریتزی روانه شدند. لوسی نیشخندی زد و به کتابی که تیگا محکم در دستش گرفته بود اشاره ای کرد.

«فکر کنم فلوفنتروفل عاشق کتاب مادربزرگم بشه!»