کتاب تاریخ سلحشوران سیاه و دژهای دود زده

برشی از متن کتاب

خون و خونریزی

پیکارگران پرشکوه

سلحشورها همه ی عمرشان روی اسب ننشسته بودند و دنبال مبارزه های تفریحی هم نبودند. بسیاری از سلحشوران زندگی های قهرمانانه ای را پشت سر می گذاشتند. در این جا با چند نیزه باز برتر و شمشیر زن نخبه سده های میانی آشنا  می شوید.

نام: ویلیام مارشال

زندگی : انگلستان، 1144-1219 میلادی

شهرت: در کودکی توسط شاه استفن اسیر شد. شاه تهدید کرد که اگر پدرش تسلیم نشود، ویلیام جوان را با پرتاب منجنیق به سمت قلعه پدرش پرتاب خواهد کرد (البته پدرش تسلیم نشد اما ویلیام زنده ماند.)

بدترین موقعیت: او در یک تورنمنت، شاهزاده ریچارد را از اسب به زمین انداخت. اما دو سه روز بعد شاه پیر درگذشت و ریچارد به سلطنت رسید. ویلیام مارشال را متهم کردند که قصد داشته شاه جدید را بکشد. او هم شانه ای بالا انداخت و جواب داد: «اگر می خواستم که می توانستم همان جا بکشمش، ولی نکشتمش.»

ریچارد هم او را عفو کرد. یک بار که ویلیام در تورنمتی برنده شد، برای گرفتن جایزه اش مراجعه نکرد. او را در دکان آهنگری پیدا کردند که سرش روی سندان مانده بود؛ برای اینکه سرش را بیرون بیاورد، ناچار شدند کلاهخود را با پتک به شکل اولش برگرداند.

نام: برترام دو گلسین

زندگی: فرانسه: 1320-1380 میلادی

شهرت: وقتی به مقام سلحشوری رسید حمله ای را رهبری کرد و تنهایی از دیوارهای ملون بالا رفت تا مدافعان شهر را شکست دهد و راه ورود سربازانش را باز کند. همچنین برادرش را از دست انگلیسی ها نجات داد، یعنی پیشنهاد کرد برای آزادی اش مبارزه کند. او قهرمان انگلیسی ها را شکست داد و آزادی برادرش را خرید.

بدترین موقعیت: چون پسر زشتی بود، والدینش مثل نوکر با او رفتار می کردند. او از خانه فرار کرد، سردسته ی یک گروه از اوباش جوان شد و راه و رسم جنگیدن را یاد گرفت.

نام: شاه ادوارد اول

زندگی: انگلستان، 1239-1307 میلادی

شهرت: بسیار مشتاق برگزاری تورنمنت ها و علاقمند به افسانه ی شاه آرتور بود. او بیش از گذشته برای تورنمنت ها قانون وضع کرد و آن ها را سر و سامان داد: تماشاچیان اجازه ی حمل سلاح نداشتند. پیش از این، آن ها بیشتر به جان هوارداران حریف می افتادند و کشتار راه می انداختند! او در جنگ های واقعی از مهارت هایش در ژوست علیه ولزی ها، اسکاتلندی ها و فرانسوی ها استفاده می کرد.

بدترین موقعیت: در نخستین تورنمنتی که در فرانسه شرکت کرد، چند بار شکست خورد و هر بار اسب و زرهش را از دست داد. بعد ها در نبردی بی سر و صدا و نیم ساعته حوصله اش سر رفت. یکی از بارون های دشمن را به مسابقه ی ژوست دعوت کرد. او که خوب پیش می رفت، بارون دشمن سعی کرد او را از روی زین اسب زمین بزند. و چون این کار تقلب به نظر می رسید، باعث شد افراد او وارد کار شوند و دشمن را قلع و قمع کنند.

نام: جفری اهل بویلون

زندگی: فرانسه، حدود 1100 میلادی

شهرت: در انطاکیه، یک سلحشور ترک جف را به مبارزه ژوست دعوت کرد. هر دو به سوی هم تاختند و جف سعی کرد با شمشیر بزرگش حریف ترک را از کمر به دو نیم کند. نیم تنه ی بالای حریف ترک “نفس زنان روی زمین افتاد” و نیم تنه ی پایینش به تاخت همراه اسب دور شد!