کتاب این راز مال من است…! – ایران بان

برشی از متن کتاب

ساعت ده شب رسیدیم تهران. هر چقدر گفتم صبح راه بیفتیم کسی گوش نکرد. مامان حسابی از گیلان و جنگل هایش خوشش آمده بود. چون ساعت ده شب بود، خاله نسرین افتخار داد و نرفت خوابگاه. اولین بار است می بینم یکی می گوید دلش برای خوابگاه تنگ می شود. البته خاله نسرین اولین و تنها دانشجویی است که با ما رفت و آمد دارد! شکر خدا موقع دانشجویی مامان و بابا من نبوده ام و یادم نمی آید که از خوابگاه بیش تر خوش شان می آمده است یا خانه.

خاله نسرین امشب مهمان من است. کتاب های درسی کل هفته اش را گذاشته اش توی کیفش. کلاً هر ترم کل کتاب های ترم را با خودش می برد این طرف و آن طرف. کتاب هایش به انگلیسی نوشته شده است و من نمی توانم آن ها را بفهمم، ولی می توانم آن ها را بخوانم. توی صحبت کردن هم از خاله نسرین بهتر حرف می زنم. یعنی لهجه ام از او بهتر است. یک دفعه می گویم: خاله تو چرا ازدواج نمی کنی؟

برق از کلّه اش می پرد و با تعجب نگاهم می کند و می گوید: این را توی کتاب درسی ات نوشته است خاله جان؟!

خیلی کم پیش می آید به من بگوید خاله جان! با لحن مثلا بی تفاوتی می گویم: خب سوال است دیگر. نمی خواهی جواب نده. ببین مامان ازدواج کرده است و دوتا بچه دارد و از آمدن دومی چقدر هم خوشحال است.

خاله نسرین موهایش را باز می کند و سرش را تکان می دهد و موهای صاف و سیاه و بلندش می ریزد توی صورتش و می گوید: این را گفتی که حرف خودت را بزنی؟ انصافاً ازدواج من و آمدن برادرت چه ربطی به هم دارد؟ من همین یکی دوساله ازدواج می کنم. بعد از به دنیا آمدن برادرت، یک بار که نیشابور بودیم، می آیند خواستگاری ام. به برادرت هم حسادت نکن دختر.

بعضی وقت ها خاله نسرین هم من را نمی فهمد. البته حق هم دارد. وقتی من خودم دقیقا نمی فهمم چه حسی دارم، از خاله نسرین هم نمی توان توقع داشت حس من را بفهمد. بعضی وقت ها فکر می کنم مامان این ها که هفت تا خواهر و برادرند، چطوری به هم حسادت نمی کرده اند. البته اگر بشود اسم حس من به برادرم را حسادت گذاشت.

خاله نسرین شروع می کند با صدای بلند کتاب خواندن. از وقتی یادم می آید اصرار دارد برای فهمیدن هرکتابی باید آن را بلند خواند. انگار قرآن است. من که رمان های قفسه ی کتاب خانه ام را همیشه در سکوت مطلق خوانده ام و همه شان را هم خیلی خوب فهمیده ام. من فقط وقتی بچه بودم شعرهای کتاب درسی ام را بلند می خواندم که حفظ شان کنم. وگرنه کتاب های شعر را همیشه توی دلم می خواندم.

ساعت یازده و نیم خاموشی می زنیم که فردا صبح من به مدرسه ام برسم، خاله نسرین به دانشگاهش. خوبی خانه داشتن در یک کوچه ی بن بست در یک فرعی، همین سکوت نصفه شبش است که هی ماشین ها نمی آیند و نمی روند. گوشی هدفونم را توی گوشم می کنم و با گوش سپردن به موسیقی، توی دریای فکرهای خودم غرق می شوم…