کتاب اژدهایان خفته – آفرینگان

برشی از متن کتاب

سهیل تمرکز کرد و به نیروهای خود فکر کرد. سپس بلند شد و از شیب تپه بالا رفت. با سرعت از همان راهی که آمده بود برگشت. بین راه لحظه ای مکث کرد و سنگی به اندازه کف دستش از روی زمین برداشت.

آل همان جا در دهانه غار منتظرش بود. چاقویی نیز در دست داشت. سهیل فکر کرد این چاقو حتما برای بریدن شکم زنان باردار است، چون مطلبی درباره آل خوانده بود. البته آن زمان اصلا فکر نمی کرد روزی با این عجوزه رودررو شود و با او مبارزه کند. به بیست متری آل رسید و با تمام قدرت سنگ را به طرف او پرت کرد. سنگ محکم به پیشانی آل خورد. آل فریادی بلند از درد کشید و با دو دست پیشانی خود را گرفت. چشم هایش را بست.

سهیل از این موقعیت استفاده کرد و شیرجه ای به سمت او زد و لگد محکمی به گیجگاهش وارد کرد. آل بی هوش روی زمین افتاد. سهیل رفت بالای سرش. با یک دست چانه او را و با دست دیگر پشت سرش را گرفت و گردنش را پیچاند.

حالا، پیرزن هیولا بی جان روی زمین افتاده بود. سهیل باشتاب وارد غار شد. مینا در وضعیت خوبی نبود و باید زودتر از جنگل بیرون می رفتند.

راهرو تنگی حفر شده بود که فضایش را مشعل های روی دیوار روشن کرده بود. راهرو به سرسرایی کوچک ختم می شد که چند بقچه آن جا بود و در گوشه ای دختری روی زمین نشسته بود و دست هایش با زنجیر به دیوار بالای سرش بسته شده بود. پارچه ای سفید نیز دهانش را می پوشاند.

سهیل به طرف دختر رفت و دهانش را باز کرد. دختر موهای بلند و مشکی رنگی داشت و بلوز و دامن پوشیده بود. با لحنی درمانده گفت: “تو کی هستی؟”

سهیل همان طور که با زنجیرهای دست دختر ورمی رفت گفت: “من نجاتت دادم تا تو به مبارزه با سه اژدها بری. اون هیولا حتما درباره ش بهت گفته. البته باید مقدمه چینی می کردم، ولی خب وقت نیست!”

دختر به نشانه موافقت سر تکان داد و گفت: “اینا رو می دونم، ولی آل به من چیزی نگفت. اونایی که من رو دزدیدن همه چی رو برام گفتن و بعد به این هیولا تحویلم دادن.”

سهیل بالاخره دست های دختر را باز کرد و خطاب به او گفت: “باید سریع بریم. یکی دیگه از کسایی که اومده تو رو نجات بده الان به شدت زخمی شده.”

همین که به دهانه غار رسیدند سهیل گفت: “اسمتو فراموش کردم بپرسم.”

دختر همان طور که دنبال سهیل می دوید گفت: “پریچهر.”

طولی نکشید که به تپه ای که مینا آن جا بود رسیدند.

سهیل به پریچهر گفت: “می تونی بغلش کنی؟”

پریچهر سریع گفت: “آره.”

سپس مینا را به راحتی بغل کرد. ظاهرش نشان می داد حدود سی سال دارد.

سهیل به سرعت به سمت جایی دوید که با مینا از آن وارد جنگل شده بودند. زانتیا همان جا منتظرشان بود. مینا را روی صندلی پشت خواباندند و پریچهر کنار او نشست و سهیل هم روی صندلی جلو مستقر شد و به راننده گفت: “برو بیمارستان.”