کتاب اسمش همین است – علیرضا آذر

برشی از متن کتاب

چشم هایش شروع واقعه بود، آسمانی درون آنها من

در صدایش پرنده می رقصید، بر تنش عطر خوب آویشن

.

باز آویزه هایی از گیلاس، پشت گوشش شلوغ می کردند

دست های کمند نیلوفر، سینه ریزی ظریف بر گردن

.

احتمالا غریبه می آمد، از خیابان به شرم رد می شد

دختر پا به راه دیروزی، هیکل رو به راه حال زن

.

در قطاری که صبح آمده بود، دشت هایی وسیع جا ماندند

شهر از این زاویه قفس می شد، زیر پاهای گرم در رفتن

.

پشت سر لاشه های پل بر پل، پیش رو کوره راه سر در گم

مثل یک مادیان ناآرام، در خیابان سایه و روشن

.

در خیالش قطار مردی بود، بی حیا بی لباس بی هر چیز

در خیالش عروس خواهد شد، توی هر کوپه کوپه آبستن

.

سارقانی که دست می بردند، سیب سرخ از حصار بر دارند

تکمه هایی که حیف می مردند، روی دنیای زیر پیراهن

.

مردمانی که توی پنجره ها در پی هر چی لخت می گشتند

پیش چشمان گردشان اینک فرصتی داغ بود طعم بدن

.

آسمان با گُرُم گُرُمب از درد عکس هایی فجیع می انداخت

چکه های غلیظ خون افتاد، از کجا روی صورت دامن؟؟!!

.

او مسافر نبود اما باز منتظر تا قطار برگردد

مثل حالا که داشت بر می گشت تن تتن تن تتن تتن تن تن

.

سوت کم رنگ سرد می آمد، تیر غیبی تلق تلق در راه

خاطراتی که داشت قل می خورد، روی تصویر ریل راه آهن

.

توی چشم فلان فلان شده اش، آسمانی برای ماندن نیست

زندگی بود و آخرین شیهه، مادیانی در انتظار ترن

…………………………………………………………………………………………………….

نیت زنده ماندنم این بود

غرق چشمان غرق خون باشم

تا نگاهم کنند چشمانت

حالت دیگر جنون باشم

.

ماجرا گیج و ویج تر می شد

تا به چشمت نگاه می کردم

زندگی را درست می رفتم

آخرش اشتباه می کردم

.

روزگار من و تو رنگی بود

قدمی عشق را نفهمیدی

هر چه گفتم انارها سرخند

تو سیاه و سفید می دیدی!

.

نامه ات را هنوز می خوانم

گفته بودی بهار می آیی

می نویسم قطار اما تو

با کدامین قطار می آیی

.

آخر نامه راه افتادم

تو ولی پشت راه ماسیدی

آنقدر خشک زندگی کردی

که ترک خوردی و پلاسیدی

.

گفته بودم که هر کجا باشی

دل آن خانه آب خواهد شد

گفته بودم که رو برگردانی

بین ما هم خراب خواهد شد

.

زندگی را وجب وجب گشتم

تا کسی اهل دردسر باشد

یک نفر از نژاد تابستان

لا اقل از تو گرمتر باشد

.

از کنار گذشته ها بگذر

من به فکر شکار فردایم

تو به دنیای مرده خو کردی

که به چشمت عجیب می ¬آیم

.

تا هیاهوی ریل می¬آمد

می دویدم تو را نگه دارم

حال و روزم مگر چقدر ابری است

که پس از هر قطار می بارم

.

در تمام قطارها مردم

زندگی در خیال یعنی این

آخرین کوپه هم تو را کم داشت

آرزوی محال یعنی این