کتاب استاد اژدها 9 (اژدهای یخ)

برشی از متن کتاب

طولی نکشید که همه بیرون توی دره‌ی ابرها بودند. دره‌ی ابرها زمین بزرگ و سرسبز و مخفی ای بود که پشت قلعه قرار داشت. یک طرفش را کوهستان و طرف دیگرش را جنگل گرفته بود.

جایی بهتر از این برای تمرین با اژدها ها پیدا نمی شد.

روری داد زد: “والکن، گلوله‌ی آتش!”

والکن پرید توی آسمان. شعله های قدرتمند آتش از دهانش بیرون زد و توی آسمان آبی زبان کشید. در قسمت دیگری از آسمان، آنا داشت با کپری پرواز می کرد. اژدهای سفید مثل یک جریان نور، به سرعت از این سر تا آن سر دره به پرواز در آمد.

پایین تر، شو، اژدهای آب بو، داشت به بوته ها آب می‌پاشید. بوته ها وقتی آب بهشان می‌خورد شاداب می شدند.

پترا هم داشت با زیرا، اژدهای زهرآگینش، تمرین می‌کرد. اژدهای چهار سر مِه زهر آلودی از هر چهار دهانش بیرون پاشید. مه به صخره‌های کنار کوهستان برخورد کرد و صخره ها شروع کردند به آب شدن!

دریک گریفیت را برد پیش کرم.

به جادوگر گفت: “توی جزیره که بودیم، کرم از یک قدرت جدید استفاده کرد. اون از چشم هاش اشعه‌ی انرژی بیرون فرستاد. “این طوری نرو رو پرت کرد عقب!”

گریفیت گفت: “خیلی جالبه.” بعد به تعدادی سنگ اشاره کرد. جادوی آبی رنگ او از انگشتش بیرون زد.

سنگ ها یکی یکی از جا بلند شدند و یک برج بلند ساختند.

گریفیت پرسید: “کرم، می تونی بهم نشون بدی چی کار کردی؟”

کرم سر تکان داد و پرتوهای سبز رنگی از چشم هایش بیرون فرستاد. بنگ! برج کلا فروریخت.

گریفیت تشویقش کرد: “عالیه!”

روری سوار والکلن از بالای سرشان گذشت. داد زد: “این که چیزی نیست! والکن اگه بخواد می تونه برج تخته سنگ های گنده‌ی حسابی رو خراب کنه!”

وقتی اژدهابان ها تمرینشان را تمام کردند، گریفیت با صدای بلند به آن ها گفت: “هوا دیگه داره تاریک میشه، بیاید بریم غذا بخوریم. فردا راه می‌افتیم سمت سرزمین‌های شمالی‌.”

مینا پای چکمه پوشش را روی زمین کوبید و پرسید: “واسه چی باید صبر کنیم؟”

گریفیت جواب داد: “اگه وستی اون طور که تو می گی قدرتمند باشه، همه قبل از این که باهاش درگیر بشن باید حسابی استراحت کرده باشن.” و بعد رفت.

مینا رو کرد به روری. سرش را تکان داد و گفت: “حالا می فهمم چرا تو با این جادوگر مشکل داری.” روی سر تکان داد. “آره… اون همیشه داره دستور می ده.”

همه برگشتند توی قلعه. دریک خودش را رساند کنار روری. گفت: “ممنون که برگشتی.”

روری شانه بالا انداخت. “آره، خب…”

دریک گفت: “می دونم نمی مونی، ولی امیدوارم بمونی. ما همه دلمون می خواد تو برگردی. و ببخشید اگه قبل از رفتنت، ناراحتت کرده بودم.”

روری ایستاد، به دریک نگاه کرد و گفت: “ممنونم.” و تقریباً لبخند زد. بعد جلوتر دوید تا کنار آنا راه برود.

بعد از این که اژدهابان ها اژدها هایشان را گذاشتند توی غار، رفتند اتاق غذاخوری تا شام بخورند.

دریک باورش نمی شد…