کتاب احساسات دخترانه (ایران بان)

کتاب احساسات دخترانه نوشته ی دکتر لیندا مادیسون و ترجمه ی معصومه رحمانی توسط نشر ایران بان به چاپ رسیده است.

همه ی افراد در سنین کودکی فقط احساسات ساده ای را تجربه کرده اند. هنگام خوشحالی، لبخند زده اند و یا هنگام ترس یا درد گریه کرده اند. هر چه انسان بزرگتر می شود احساسات هم پیچیده تر می شوند. اگر هر شخصی از احساسات بیشتر بداند بهتر می تواند آن ها را کنترل کند و مانع از این شود که آن ها سریع از کنترلش خارج شوند. دختران در سنین نوجوانی و بلوغ اوج هیجانات و احساسات متفاوتی را تجربه می کنند. گاه در یک لحظه و موقعیت خاص چندین حس را تجربه می کنند. در این کتاب دختران نوجوان می آموزند که چگونه هوش هیجانی خود را مدیریت کنند، از احساسات گوناگون می خوانند و متوجه می شوند چه اتفاقاتی در مغز و بدن شان در زمان برزو احساسات متفاوت، در حال وقوع است. در این کتاب آزمون های زیادی برای خواننده طراحی شده است و با توجه به پاسخ های دریافتی به او کمک می شود تا در موقعیت های مختلف چگونه احساسات خود را بشاناسد و آن ها را مدیریت کند. نوجوانان یاد می گیرند که با مدیریت احساساتشان برخورد مناسبی در موقعیت های مختلف داشته باشند و در نتیجه بازخورد بهتری از رفتارشان دریافت کنند. همه باید بدانند که احساسات ما بر افکار، افکار بر رفتار، رفتار بر واکنش دیگران، واکنش آن ها بر احساسات ما تاثیر دارد و سر آغاز این چرخه در دستان خود ما است. پس بهتر است چگونه کنترل کردن احساسات را یاد بگیریم. کتاب با وجود صفحات کم و اندازه ی کوچکش راهنمای خوبی برای نوجوانان خواهد بود.

فهرست

• چه احساسی داری؟
• مغز، بدن و دلشوره
• واقعاً چه حسی داری؟
• صدای درون
• کمک!
• احساسات مثبت

برشی از متن کتاب

کمک! بسیاری از دخترها با احساسات گیج کننده ای سروکار دارند و سعی می کنند که از آنها سردرآورده و با آنها کنار بیایند. حقیقت بزرگ چیست؟ هر احساسی هم که داشته باشی، همیشه می توانی برای بهبود شرایط بد یا بهتر کردن شرایط خوب کاری انجام دهی؛ بنابراین، حتی اگر نمی توانی اتفاقاتی را که در زندگی ات می افتند تغییر دهی، یادت باشد که همیشه خودت مسئول کارهایی هستی که در مقابل احساساتت انجام می دهی. من می ترسم ترس انواع مختلفی دارد. برخی از آنها عبارتند از: ترسی که موقع دیدن یک فیلم ترسناک احساس می کنی، یا حسی که هنگام راه رفتن به یک زیرزمین تاریک به تو دست می دهد. یا ترسی که هنگام شرکت در آزمون گزینشی یک تیم فوتبال داری. در مقابل این ها چه کاری از دست تو ساخته است؟ خانم دکتر عزیز من خیلی از تنها خوابیدن در شب می ترسم. وقتی در رختخوابم، خیال می کنم که چیزی وارد اتاقم خواهد شد. واقعا دوست دارم که بتوانم شب ها، بدون اینکه ترسم تنها بخوابم. از قوه تخیلت برای آرام کردن خودت استفاده کن. چشمانت را ببند و یک مکان روشن و دلباز را تجسم کن. در ذهنت «فیلمی» از یک اتفاق خوشایند که به تازگی برایت اتفاق افتاده است، نمایش بده. یا درباره ی ماجرای جالبی که در زندگی ات پیش آمده است، یک فیلم بساز. اگر از این فیلم تخیلی حواست پرت شد، به خودت یادآوری کن که مدتی است که آنجا دراز کشیده ای - مثل شب های گذشته - و تا به حال هیچ اتفاق بدی نیفتاده است. برای ماندن در آنجا به خودت تبریک بگو، چند نفس عمیق بکش، چشمانت را ببند و فیلم دیگری را آغاز کن، بالاخره به خواب می روی. خانم دکتر عزیز من می ترسم، فکر می کنم پدر و مادرم می خواهند از هم جدا شوند. من هر دوی آنها را خیلی زیاد دوست دارم، اما نمی دانم چطور با این مشکل برخورد کنم؟ وقتی از چیزی می ترسی که احتمال دارد اتفاق بیفتد و تو نمی توانی آن را هدایت و کنترل کنی، حقیقت را بپذیر. بهتر است از آنها بخواهی که به تواطمینان خاطر بدهند. اگر از آنها بپرسی «آیا ما برای همیشه با هم می مانیم؟» این فرصت را به آنها می دهی تا به تو یادآوری کنند که همیشه دوستت خواهند داشت. به آنها بگو که احتیاج داری بدانی که هر دوی شان در زندگی ات حضور خواهند داشت - و مجبور نیستی یکی از آنها را انتخاب کنی - بهتر است هر دوی شان را دوست داشته باشی. من عصبانی هستم همه عصبانی می شوند. آنچه اهمیت دارد این است که بتوانی نحوه ی ابراز عصبانیت را هدایت و کنترل کنی. خانم دکتر عزیز من به خاطر اتفاقات کوچکی که می افتد خیلی عصبانی می شوم. سعی می کنم راجع به آنها باخانواده ام صحبت کنم. اما آنها یا گوش نمی کنند یا گفتن موضوع به آنها اوضاع را بدتر می کند. بیشتر وقت ها ناراحتی ام را نشان نمی دهم، اما به اتاقم می روم و گریه می کنم. نمی دانم چه کار کنم؟ خیلی نا امید کننده است که به نظر برسد دیگران احساس تو را درک نمی کنند. تلاش برای صحبت کردن با خانواده قدم خوبی برای شروع است. قدم بعدی این است که چطور به دیگران بگویی که عصبانی هستی. اگر با سرزنش کردن دیگران شروع کنی مثلا به برادرت بگویی «تو همیشه مرا نادیده می گیری» احتمالا با این جمله از خودش دفاع خواهد کرد: «به هیچ وجه! من این کار را نمی کنم.» ممکن است او هم تو را مقصر بداند. جمله هایی را به کار ببر که در آنها از کلمه «من» درباره ی احساساتت استفاده کنی (وقتی نظر مرا نمی پرسی احساس می کنم که نادیده گرفته شده ام) اگر به جای گرفتن انگشت اشاره به طرف دیگران، احساست را برای آنها بازگو کنی، احتمال اینکه حرف هایت را بشنوند بیشتر است و باعث می شود راحت تر به نتیجه برسی.

• هر چه باید درباره مدیریت هوش هیجانی بذانید
• کتاب برای مراقبت از هیجانات و احساسات دخترانه
• نویسنده: لیندا مادیسون
• مترجم: معصومه رحمانی
• انتشارات: ایران بان